Thuis in het Hoge Noorden
Noorwegen is prachtig om te fietsen, maar nog mooier zijn de talrijke ontmoetingen die we onderweg meemaken. We worden uitgenodigd bij vreemden maar al deze mensen voelen niet vreemd voor ons aan. Vooraf hoorden we dat Noren afstandelijk kunnen zijn, maar wij ervaren totaal het tegenovergestelde. Een koud land, met ontzettend veel warme mensen, na België voelden we ons nog nooit zo ergens thuis als in het Hoge Noorden. In deze blog een paar hoogtepunten van warme ontmoetingen en leuke momenten.
Noorse Wafels
14 mei 2022 – Na een prachtige tijd in Zweden steken we de grens over naar Noorwegen, het land in Scandinavië dat bij aanvang van onze wereldreis het meest tot onze verbeelding sprak. De grensovergang verloopt, in tegenstelling tot de rest van onze reis door dit mooi stukje Europa, vrij somber.
“Noorwegen is duur!”, bleek vooraf de meest verspreide boodschap te zijn die anderen ons toeschreeuwden. Met een bang hartje stappen we dan ook de eerste supermarket binnen om boodschappen te doen, benieuwd naar de torenhoge prijzen. Dit valt gelukkig reuze mee als je bewust een keuze maakt voor de goedkopere producten. Onze winkelkar is gevuld voor een gezonde lunch met een lekkere snack en we vallen niet achterover van de rekening. Een eerste Hygge-momentje in Noorwegen!
Vanaf dag 1 wordt het al snel duidelijk, de beklimmingen in Noorwegen zijn STEIL! Waar de Westkust in Denemarken praktisch vlak is en Zweden korte en redelijk krachtige klimmetjes voorschotelt, krijg je in Noorwegen te maken met iets langere en steilere beklimmingen. Wanneer we door een prachtig natuurreservaat fietsen worden de beentjes serieus getest. We zweten en puffen, maar vinden het geweldig om op deze manier het land te verkennen.
Een mooie skihut staat ons op te wachten aan de top van de beklimming en wanneer we deze zien in de verte begint Stefanie al hardop te dagdromen over een ijsje. Niets is minder waar, de skihut en bijbehorend cafeetje zijn helaas gesloten. Ook al geldt er een Allemansrecht in Noorwegen, de tent opzetten doen we ook niet op het vlakke stukje gras aangezien er een lint rond gespannen staat. “We komen wel een ander mooi plekje tegen”, zeggen we tegen elkaar. Wanneer we naar beneden vliegen komen we ontelbaar veel mooie plekjes tegen, maar nooit een vlak stukje gras. Het blijkt een rode draad te worden doorheen onze fietstrip in Noorwegen. Hier wildkamperen blijkt geen sinecure, het is gewoonweg bijna nergens vlak!
Net op het moment dat we een vlak plekje opmerken, kruist een zwarte slang onze weg. Stefanie haar zin om hier de tent op te zetten verdwijnt in een oogopslag. Gelukkig maar, later blijkt het te gaan over de enige giftige slang in Noorwegen. Het heeft zo moeten zijn denken we niet veel later, want wanneer we in een klein dorpje de eerste mensen aanspreken leren we al snel de Noorse gastvrijheid kennen. De vraag naar wat water en een plek voor onze tent resulteert in de grootste gastvrijheid die je jezelf kan voorstellen.
Ingvar en Tove stellen hun huis voor ons open en we mogen in de slaapkamer van hun dochter slapen die ondertussen in Oslo woont. We leren twee mooie mensen kennen die ons ontvangen met open armen en waar er langs twee kanten oprechte interesse wordt getoond in wie we zijn en wat we doen. ‘s Avonds supporteren we voor de televisie samen voor Noorwegen en België op het Eurovisiesongfestival, eten we Noorse chocolade en drinken we lekkere biertjes. Het gevoel dat je ontzettend moe bent maar toch maar wakker blijft omdat het zo gezellig is, het gevoel alsof we een avond thuis met onze familie doorbrachten.
Wanneer we de volgende ochtend onze slaapkamerdeur openen staat de geur van versgebakken wafeltjes ons al op te wachten. We eten een eerste maal het typische Noorse Gerecht met bruine kaas en confituur. Een lekker theetje en een koffie erbij om onze batterijen in overdrive te gooien, helemaal opgeladen na de ontmoeting met deze bijzondere mensen.
Op zoek naar een Basecamp
Nog andere bijzondere mensen staan ons op te wachten in Hamar, namelijk onze vrienden Olivier en Zoë van WeLeaf. Ze zijn in Noorwegen om de zoektocht naar hun Basecamp verder te zetten en we hebben het geluk om bijna een volledige week samen door te brengen. Een moment waar we ontzettend hard naar hebben uitgekeken! Ze verwelkomen ons met open armen in een parkje in Hamar en stellen ons voor aan hun gastgezin waar ook wij enkele dagen mogen doorbrengen. Negar, Erik en hun twee prachtige kinderen Eva en Tale vinden het geen probleem dat er nog twee fietsers wat tijd in hun huis doorbrengen. Vrijgevigheid 2.0 kan je het misschien wel noemen.
Het is twee dagen full house bij Erik en Negar en een betere timing hadden we niet kunnen kiezen. Op 17 mei vieren ze in Noorwegen de nationale feestdag waar we ons volledig in laten onder dompelen. We volgen de voetsporen van de Noorse familie en lopen opeens een klein stukje mee in de parade in het centrum, later spelen we voetbal aan een lokaal schooltje en 's avonds genieten we mee van de BBQ die hun vrienden organiseren. Iedereen verwelkomt ons en we voelen ons bevoorrecht om deze feestdag, die toch in het teken staat van familie en vrienden, mee te mogen vieren.
Na de bijzondere dagen in Hamar vergezellen we Olivier en Zoë in hun zoektocht naar een huis. Een gezellige fietstocht richting Sjusjøen met onze vrienden is exact wat we nodig hebben. Er zijn weinig mensen die we zo weinig zien maar waar we toch zulke bijzondere band mee hebben. We observeren hoe zij het vervolg van hun droom aanpakken, vol gezonde twijfels en een extra portie durf en al een aardig woordje Noors. Simpelweg de bordjes "Til Salgs" (te koop) volgen en ter plekke een kijkje nemen of een telefoonnummer vast proberen krijgen. Het blijkt een menselijke manier om het aan te pakken want iedereen is onder de indruk van hun plan en hoe ze een vervolg aan hun droom willen breiden. Elke ontmoeting kan de schakel betekenen om een mooie toekomst tegemoet te gaan, wij vinden het bewonderenswaardig om te zien.
We vragen ons af of wij het ooit zouden kunnen, verhuizen naar het buitenland. Het voelt zo groots en hebben geen idee of het iets voor ons zou zijn. Tijdens de trip krijgen we vaak de vraag wanneer we terug naar huis gaan. Maar wat of waar is ons huis? Een fysieke plek hebben we niet meer, al zal België altijd onze thuis zijn. “Home is whenever I’m with you” is een zeer betekenisvolle quote voor ons. Zolang we maar samen zijn maakt het ons voorlopig allemaal niet erg veel uit.
Nå må du spise
In Hurdal doen we een eerste keer beroep op Warmshowers en zo komen we terecht bij Astrid en Claudio, een Noors-Zwitsers koppel. Wanneer we de oprit betreden staat er een bordje met "Welcome" tentoongesteld vergezelt door de Noorse en Zwitserse vlag. Zo voel je jezelf uiteraard heel snel thuis, zeker wanneer het koppel ons de mooie kamer voor de komende dagen laat zien. Astrid is nog volop in de weer om brood te maken. Niet één broodje, maar een veertigtal broden voor de hele buurt, gemaakt met haar eigen zuurdesem en gebakken in de pizzaoven in hun mooie tuin. Een berichtje wordt rondgestuurd en de volgende dag stroomt de ene na de andere kennis om de hoek om een brood van Astrid te kopen, super mooi om te zien. Bevoorrecht als we zijn mogen wij de komende ochtenden genieten van versgebakken brood, njammie!
Op dag 2 deelt Astrid haar recept van de Noorse wafeltjes met Stefanie en al snel staat Stefanie te bakken in de authentieke keuken. Genoeg wafels voor de komende dagen en wat zijn ze heerlijk! Het recept wordt opgeschreven en ook Astrid's recept van zelfgemaakte crackers wordt toegevoegd. Zo kunnen we alle overheerlijke recepten die we wereldwijd leren kennen hopelijk ooit voorschotelen aan onze familie en vrienden in België. Uiteindelijk blijven we drie nachten slapen en baden we in gastvrijheid, alsook vergezellen we hen tijdens een avondwandeling met hun wandelclub. Onze buiken worden gevuld en meermaals horen we "Nå må du Spise" - letterlijk vertaald, nu moet je eten. "Takk for maten" - roepen we dan luid!
Went de gastvrijheid?
Net wanneer we denken alle gastvrijheid opgebruikt te hebben, staat er een unieke ontmoeting op ons te wachten. We horen je al denken, alweer een? Inderdaad, nog eentje! Tijdens de route van Oslo tot Kristiansand passeren we het authentieke stadje 'Risør' in het Zuiden van Noorwegen. We missen de laatste ferry om onze bestemming te bereiken en Oskar stuurt een berichtje dat hij ons komt oppikken met zijn boot. Helemaal doorweekt komen we aan bij het fjord wanneer Oskar de hoek om komt gevaren met zijn speedboot. Een man met een glimlach tot achter zijn oren en vol trotsheid en kennis over zijn omgeving. "Do you want to have coffee on one of the islands?" vraagt hij als we half verkleumd in zijn bootje stappen. Ons verstand zegt dat we eerst onze fietsen, die toch met alle moeite in de boot pasten, veilig aan wal moeten komen, maar ons hart zegt om ook op deze uitnodiging in te gaan.
We varen doorheen de prachtige fjorden en krijgen een les geschiedenis over het witte stadje. Wanneer plots de motor het half begeeft en het merendeel van de mensen waarschijnlijk huiswaarts zou keren, beslist Oskar om gewoonweg wat trager te varen. Hij neemt ons mee naar een van zijn favoriete plekken op de rotsen, helemaal op het einde van het fjord net voor het oneindige uitzicht van de wilde zee. Aan wal komen is geen sinecure met de fietsen die in de weg liggen, zo blijkt wanneer Stefanie hulpeloos tussen boot en wal bengelt. Ze valt met haar ene voet in het water en probeert met de andere stand te houden in de boot die steeds verder van wal drijft. Tevergeefs en met het tegenovergestelde effect probeert Niels de boot dichterbij te brengen, gelukkig slaagt Oskar er na een minuutje in om Stefanie veilig op de rotsen te sleuren. Even kijkt hij ons met een vragend gezicht en lichte twijfel aan, maar na een bang momentje komen we niet meer bij van het lachen. Een beeld dat Niels nooit zal vergeten en Oskar herpakt zich heel snel en voelt dat we het bezien als een onverwacht en spannend avontuur.
Om een lang verhaal kort te maken, wanneer de lager in Stefanie haar voorwiel kapot blijkt te zijn, nodigen Oskar en zijn vrouw Anne ons uit om een tweede nachtje te blijven. We bezoeken een fietsenmaker die zij goed kennen en na een voormiddagje is Stefanie haar fiets alweer klaar om op avontuur te gaan. We helpen Oskar met wat schilderwerk rond het huis en tafelen in de avond gezellig samen. Ook hun dochter Åshild en haar man Jürgen vergezellen ons, samen met hun 7-maanden oud dochtertje Hilda. Het wordt een ontzettend gezellige avond en we kruipen voldaan ons bedje in, maar niet vooraleer ze ons de huissleutel toeschuiven. Åshild en Jürgen wonen in Arendal, ongeveer 70km van Risør en op onze fietsroute, en ze nodigen ons uit om een nachtje in hun huis door te brengen. Zelf zullen ze er niet zijn, maar ze leggen ons piekfijn uit waar alles staat en zo genieten we van nog een bedje in Noorwegen. Wij vinden het ongelooflijk dat mensen die we nog maar enkele uren kennen, ons hun huis toevertrouwen.
Onze reis doorheen Noorwegen leert ons dat 'een thuis' slechts een begrip is. We hebben misschien geen huis, maar voelen ons overal thuis en zijn ontzettend dankbaar voor alles. Thuis is een gevoel dat we hebben bij elkaar en tijdens de ontmoetingen onderweg. Het zijn de mensen die ervoor zorgen dat een wereldreis met de fiets een unieke ervaring wordt. De geweldige uitzichten onderweg zijn uiteraard een mooie extra, maar raar genoeg niet de meest memorabele momenten. Wat betekent een thuis voor jou? En hoe ga je er als reiziger mee om? Wij zijn benieuwd dus laat het ons zeker weten!
