Te hoge verwachtingen in Mexico
We zijn in Mexico, EIN – DE – LIJK! Wat keken we hier ontzettend hard naar uit. Na maanden fietsen in een Westerse wereld komen we nu terecht in het Zuiden. Spaans oefenen, een andere cultuur ontdekken, lekker en goedkoop eten én… zon! Deze vooruitzichten bleven ons vooruit stuwen tijdens de koudere wintermaanden in de Verenigde Staten en we reizen zuidelijk met hoge verwachtingen. Na een veelbelovende start krijgen we echter snel het deksel van deze verwachtingen kei hard op onze neus. Lees er alles over in deze blog.
We zeggen vaarwel tegen de snelweg
21 december 2022 - Met best wat zenuwen staan we in Tecate aan de start van onze reis in Mexico. Na een vlotte grensovergang bevinden we ons opeens in een heel andere wereld en genieten we van nieuwe geuren en kleuren. Het duurt slechts een uurtje vooraleer we de eerste van vele verrukkelijke taco’s naar binnen spelen en de Mexicanen begroeten ons met de meest hartelijke glimlach.
De komende weken zullen we ons in Baja California begeven, het schiereiland in Mexico dat tussen de grote Oceaan en de zee van Cortés ligt. Na wikken en wegen kiezen we ervoor om de Baja Divide te fietsen. Een off-road bike packing route die de laatste jaren steeds bekender is geworden en door vele fietsers wordt omschreven als een van de zwaardere fietsroutes ter wereld. Later volgt er nog een praktische blog over deze fietsroute, maar we kunnen wel al meegeven dat deze beslissing consequenties heeft. Het is namelijk belangrijk dat we tot 12 liter water per persoon kunnen dragen, dus we willen onze fietsen zo licht als mogelijk bepakken.
We gaan doorheen al onze spullen en elimineren véél. Wintertent, weg. Regenspullen, weg. Winterkleding, weg. Met een beetje getwijfel gaan ook de rugzakken overboord. Zo komen we aan 11 kg die we minder moeten meedragen. Hoe we deze kilo’s de afgelopen maanden hebben meegesleurd is ook ons een raadsel. Een laatste belangrijk detail, we hebben nieuwe banden nodig. Bredere fietsbanden zullen er namelijk voor zorgen dat we op ook op zanderige stukken kunnen fietsen en niet onderuit gaan. De Schwalbe G-One, DD Raceguard worden onze nieuwe vrienden in een tubeless setup.
Stevige knopen worden doorgehakt en ondertussen plannen we de route tot in het detail. Er zijn stukken van 200 km zonder enige bevoorrading dus we willen goed voorbereid starten. Het is moeilijk om te weten als we 30 of 80km per dag kunnen fietsen, maar we willen voorbereid zijn op een ‘worst case scenario’. De laatste drie dagen in San Diego brachten we door bij Eleanor, Dave en Adie (@designedtoexplore) die vorig jaar de Baja Divide fietsten (met hun destijds driejarige dochter). We overlopen bijna alle secties in detail en we krijgen ontzettend veel hulpzame tips. Nog nooit hebben we zoveel tijd gestoken in het voorbereiden van een route.
De eerste 130 km van de route off-road zijn een verademing. Geen snelweg, geen verkeer, geen geluiden, amper mensen en auto’s. De paarden kijken verbaasd op wanneer ze het gespin van onze fietsen horen. De eerste Mexicaanse honden staan ons op te wachten. De route is enorm uitdagend en meer dan eens duwen we de fietsen op een steile heiling, bijna steeds met een glimlach. Zand is onze nieuwe vriend geworden, stenen de vijand. Op dag twee leggen we 80 km af en onze lichamen zijn doodop, maar wat is het prachtig fietsen en het wildkamperen is buitengewoon. Zelfs wanneer de eerste hond in Niels’ fietstas hangt, nemen we alles met een glimlach en een enorm positief gevoel overheerst. Voor elke bijtende hond zijn er tien die lief komen knuffelen. Onze hoge verwachtingen worden meer dan ingelost, maar opeens komt daar (mogen we zeggen, alweer?) het slechte weer roet in het eten gooien.
"Regen in Baja California? Zelden of nooit!"
Na een unieke Kerstmis op een lokale ranch in Ensenada zijn we klaar om terug een uitdaging aan te gaan. Voor we vertrekken waarschuwen de mensen op de ranch ons nog, de weervoorpsellingen zien er niet zo goed uit met hevige regen. “Hopelijk vinden jullie een plekje om te schuilen.”, zeggen ze. We checken het zelf en het ziet er inderdaad naar uit dat het zal gaan regenen, maar we leggen de waarschuwing grotendeels langs ons neer. “Regen in Baja California? Zelden of nooit!”, kregen we voorlopig van elke fietser te horen die de afgelopen jaren hier kwam fietsen tussen November en April. De vele blogs en YouTube filmpjes die we bekeken lieten heel uitzonderlijk eens wat regen zien, maar overwegend veel zon en goede temperaturen.
Tijdens de fietsdag naar Santo Tómas, sectie 3 van 20 op de route, worden we achtervolgd door dikke stapelwolken. De regen zit er precies toch een beetje aan te komen en we besluiten om een hotelletje te boeken na een beetje te onderhandelen over de prijs. Mexico is goedkoper dan de US uiteraard, maar dat wilt niet zeggen dat je onmiddellijk akkoord moet gaan over de prijs. Het lijkt een spelletje dat ze allemaal met een glimlach beoefenen en waarbij wij ons beste Spaans moeten bovenhalen.
Gelukkig slapen we binnen, want het regent de hele nacht aan één stuk door, zelfs ‘s ochtends stopt het niet. Meestal zorgt goede regenkleding hier voor een oplossing, maar we bevinden ons in een regio waar droogte de omgeving bepaalt. Onze gedachten gaan terug naar ons klein trauma in The Great Basin en we zien de bui opnieuw hangen. Het wordt snel duidelijk, de hele off-road fietsroute ligt helemaal onder de modder, plakkerige klei en het is simpelweg niet met de fiets te doen. Ten opzichte van The Great Basin hebben we hier gelukkig wel een uitweg, namelijk fietsen over de highway Mex One.
Sneller dan verwacht nemen we even afscheid van de Baja Divide en we volgen de hele dag de Highway. Het uitzicht zit verscholen onder een dikke laag mist en de regen blijft de hele dag boven ons hangen. Stefanie’s voeten hebben het ijskoud (daar sta je dan met je sandalen in Mexico) en Niels beeft over zijn hele lijf. We zijn blij dat we ‘s avonds een goedkoop hotel met warme douche vinden. De tent kunnen we nergens kwijt want alles is één grote modderpoel geworden.
Fietsen op een hondenkerkhof
De bergen op de achtergrond worden nog steeds ingesloten door een dik pak mist en de straten lijken weer wat extra gevuld met grote waterplassen. Een deugddoende nacht en lekker ontbijt geven ons echter verse energie en nieuw perspectief op de situatie. Dit stukje van de Baja Divide hadden we zo graag gefietst tussen Punta Colonet en Vicente Guerrero, het staat bekend als een van de mooiste stukken in het Noorden. “Jammer, maar helaas! Het weer hebben we nu eenmaal niet zelf in de hand, gelukkig zal het snel stoppen met regenen.”, zegt Niels tegen Stefanie. De kettingen worden opnieuw gesmeerd, de winterkleding die zullen we vandaag opnieuw missen tijdens een zeer koude dag.
De positieve instelling verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer we beginnen trappen. De Highway op deze stretch is ontzettend druk en luid, al verdienen de Mexicaanse chauffeurs wel een dikke pluim voor hun geduldige en veilige rijgedrag. Op geen enkel moment voelen we ons hier onveilig op de Highway. Helaas is er niet veel moois te zien aan deze snelweg, zeker niet omdat het uitzicht nog steeds zeer beperkt is. We passeren jammer genoeg ook de ene dode hond na de andere, aan de kant van de snelweg doodgereden. Vandaag fietsen we precies door een hondenkerkhof en een vuilnisbelt, iets wat je als ontzettende dierenvriend meermaals de bibbers bezorgt. Voor ons lijkt het surreëel, maar een hondenleven is hier nu eenmaal een pak minder waard dan wat wij gewend zijn. Als fietser zie je meer, maar soms zijn er dingen die je niet wil zien.
Stefanie schiet er dan ook als een speer vandoor, “Hoe sneller ik hier door fiets, hoe sneller we er vanaf zijn!”, maar met een gemiddelde van 26 km per uur kan Niels haar vandaag niet volgen. “Puddingbenen”, noemt hij het. Stefanie ergert haar een beetje door de traagheid en grommelt er vandaag op los. Ze heeft een déjà-vu wanneer we onze mottige fluovestjes weer aantrekken. Het geluk straalde van ons af tijdens de eerste dagen in Mexico, maar plots steken de twijfels de kop op. Het lijkt dat we al snel nood hebben om even ergens op 1 plaats te verblijven voor een paar dagen, maar de hotels zijn vooralsnog zonder charme, veel duurder dan verwacht en de highway-towns stellen weinig tot niets voor.
Wat is het doel van deze reis?
Deze wereldreis met de fiets heeft ons geleerd om om te gaan met dieptepunten. Voornamelijk heel goede momenten wisselen zich af met nu en dan eens een stevige low, waar we steeds opnieuw sterker uitkomen. Het gevoel overheerst dat we steeds meer kunnen omgaan met de elementen die we voorgeschoteld krijgen en best wat kunnen incasseren. Toch is er die ene factor die ons al vaker heeft doen twijfelen, het weer. Soms lijkt het dat we van het ene uiterste in het andere vallen, terwijl één gedachte ons steeds overeind heeft gehouden: “Hoe koud het nu ook is, we gaan een warme winter tegemoet in Mexico!”. Zo sleurden we onszelf doorheen een Duits sneeuwtapijt in April, felle hagelbuien in de rest van Europa, windstormen in IJsland, verdwenen uitzichten op de IceFields Parkway in Canada, helse onweersbuien in de US en nog veel meer. Die ene gedachte aan het warme Mexico hield ons steeds overeind en we keken zo uit naar een warme winter!
Verwachtingen creëer je vaak onbewust, als je het wilt of niet. Iedereen kent het gevoel om ergens naar uit te kijken en hoe meer je ergens naar uitkijkt, hoe harder het deksel op je neus kan vallen. Wanneer onze Warmshowers host op Ouderjaarsavond een beetje overdreven zegt dat het zo koud is als in Alaska en wij onze natte kleren alweer moeten drogen langs de kachel, breekt er iets. Thuis in België is het momenteel warmer dan in Mexico en de droom om in een paradijselijke en warme sfeer het nieuwe jaar in te gaan stuikt in elkaar. We kijken elkaar twijfelachtig aan en beseffen zonder woorden dat we hier niet willen zijn, maar er is geen andere optie dan hier door te gaan. De verbinding die we op andere momenten zo vaak voelden met mensen die we ontmoetten, wordt hier gemist en het voelt zelfs alsof we de verbinding met onszelf kwijt zijn. Hoe langer we weg zijn van huis, hoe minder we ons precies verbonden voelen met het thuisfront.
Samen deze intense momenten delen is mooi en bijzonder hard tegelijkertijd. Vooral Stefanie heeft het moeilijk om deze ervaring een plekje te geven en barst meermaals in tranen uit. “Ik wil hier helemaal niet zijn. Waarom kan ik niet eens normale dingen in het leven willen. Een huisje, tuintje, kindje… Waarom toch steeds die drang naar avontuur en zoektocht naar vrijheid?” We zien niet meer wat het precieze doel is van deze reis en met een beetje tegenzin gaan we in op de uitnodiging van de Warmshowers om Oudejaar mee te vieren in een lokaal kerkje. Wanneer een gepland vertrek om 19u pas om 21u aanvangt moeten we onszelf bijna letterlijk de auto in sleuren.
Een nieuwe start
Niet veel later staat er een magisch moment te wachten wanneer we in een viering terecht komen en enkele jongeren voor de kleine gemeenschap live muziek spelen. Veel verstaan we er niet van, maar het geloof en de toewijding van de mensen is groot en met tranen in onze ogen luisteren we naar dit spektakel. Het is plots alsof het hele afgelopen jaar aan ons voorbij flitst. Alle intense momenten die we beleefden, waaronder ook de afgelopen natte week, maar ook alle hoogtepunten en ontmoetingen onderweg, krijgen plots een plekje in ons hoofd en hart. Achteraf mogen we aanschuiven aan tafel en delen de locals het weinige eten en drinken dat ze hebben met ons. Deze mensen zitten zonder enige verwachtingen aan tafel. Dit zijn de momenten waar we steeds uit leren en die op de meest onverwachte momenten de kop opsteken. Als je iets moeilijk doet vandaag, zal je morgen weer in staat zijn om creatief te kunnen denken. Als je vandaag niks doet, blijft morgen hetzelfde.
En zo liggen we om 5 voor 12 op oudejaarsavond in ons bed en tellen we samen af naar het nieuwe jaar met een stevige knuffel. De laatste week waren we hard voor onszelf en we proberen milder te zijn voor onszelf en elkaar. Wat meer eens op hotel, lekkere taco’s eten bij de vele standjes langs de weg en ook wat meer rustdagen. We gaan over naar relaxmodus en beseffen dat we dit even nodig hebben.
De eerste dag van 2023 doorkruisen we nog enkele regenbuien en kijken we positief vooruit. Omgevingen worden kleurrijker, wolken maken stilletjes aan plaats voor zon en die kleine charmante Mexicaanse dorpjes loeren om de hoek. Gigantische cactussen vergezellen ons hele dagen en we plaatsen ons tentje op magische plekken. We waren teleurgesteld in de natuur maar natuur stelt nooit teleur, het is datgene waar we ons verbonden mee voelen wanneer het minder gaat en ons energie geeft om te blijven reizen en ontdekken. Mexico is misschien de moeilijkste start van een nieuw land geweest tijdens onze wereldreis met de fiets, maar we zijn helemaal klaar voor het vervolg!
