Rollercoaster op The Icefields Parkway
Na een deugddoende vakantie in Vancouver en Vancouver Island is het tijd om terug aan ons avontuur te beginnen. Hoe leuk onze break van het fietsen was, het kriebelt om terug te reizen en buiten te zijn. We fietsen één van de beroemdste wegen ter wereld en er wordt wel gezegd ook één van de mooiste. De dagen begonnen nat en koud en even leek het alsof we nooit zouden kunnen genieten van een zomer. Tranen rolden over onze wangen omwille van de koude maar al snel werden deze opgedroogd door warme zonnestralen en nog warmere harten van mensen. De rit op The Icefields Parkway is wondermooi, maar voor ons was het een kleine emotionele rollercoaster, in deze blog vertellen we je hoe dit komt.
Slow travel met de trein
02 augustus 2022 - 19uur en een wondermooie treinrit later komen we aan in Jasper. We besluiten het stuk tussen Vancouver en Jasper niet te fietsen. Het zou ons teveel tijd kosten (1.000km) en de route zou niet altijd even interessant zijn vanwege de stukken op de snelweg. De treinrit was erg de moeite, om de kosten te drukken boekten we enkel een stoel in de economy wagon. Van slapen kwam er niet veel in huis maar we zijn wel weer een slow travel ervaring rijker. De fietsen hebben het hobbelige parcours overleefd en onderweg voerde The Canadian ons doorheen bossen, rivieren en watervallen.
Het is middag wanneer de fietsen van de trein worden geladen, we fietsen wat rond in Jasper, lunchen in het park en slaan eten in voor de komende dagen. De eerstvolgende winkel zullen we pas zien een 250km verder. In de namiddag spreken we opnieuw af met Amse, Andreas, Ellen en Maarten. Zij zijn bijna aan het einde van hun vakantie en zijn vandaag ook in Jasper. We bbq'en samen en genieten ervan om onze Belgische vrienden zo dichtbij te hebben. Het is fijn om onze reis te kunnen delen met mensen die we kennen en daarom besluiten we om op het einde van the Icefields Parkway een lift te zoeken om samen met onze vrienden David & Annelies te fietsen. Zij fietsten een andere route en we willen elkaar ontmoeten op de grens met de USA. "Tot snel!" zeggen we in ons laatste spraakberichtje op WhatsApp.
Natte dagen
We worden wakker met het zachte getik van regen op de tent. In geen weken hebben we regen gezien en vandaag wanneer we terug beginnen fietsen, staan we 's ochtends een natte tent in te pakken. Verrast betalen we de fee om het nationale park binnen te mogen (CAD105 voor 6 dagen). Stefanie was er nochtans van overtuigd dat de ingang voor slow travellers gratis zou zijn. Een beetje armer en wat geïrriteerd fietsen we verder. Helaas zien we niet veel uitzichten, de bergen zitten verstopt achter de wolken en willen zich niet aan ons tonen. Het stopt niet met regenen en we proberen niet al te veel te mopperen. Maar wanneer we tijdens de lunch verkleumd de lekkere overschot van de BBQ opeten vloeken we toch even. Het is alsof het gisteren was dat we zaten te rillen van de koude in IJsland. Al bij al gaat het fietsen wel heel vlot, de nieuwe Rohloff hubs doen hun werk en we gaan goed vooruit.
Nat komen we aan bij Honeymoon Lake, nog natter zetten we de tent op en eenmaal omgekleed koken we lekker, gelukkig is er een overdekte buitenruimte. We warmen onszelf op en ontmoeten Steven en Sandra, die dezelfde route volgen als ons en de volgende dagen zullen we hen nog veel zien.
Verrast door de koude
Na 3 dagen fietsen hebben we eindelijk wat uitzichten op de Icefields Parkway. Maar eerst krijgen we alles over ons heen. Een koude ochtend met wat miezer, een stevige wind aan de top, zalige zonnestralen, een felle bui, bevroren handen in de afdaling... Een dag vol afwisseling die vestimentair gezien een uitdaging is. We gaan traag vooruit en de combinatie van de koude en vele mensen die een babbeltje willen slaan, geïnteresseerd naar onze verhalen, doen ons iets minder kilometers fietsen dan gehoopt. Om 16u hebben we nog steeds maar 27km gefietst, al sluiten we de dag toch goed af met een mooie 55km op de teller. Na de eerste uitzichten realiseren we ons hoe mooi het hier is op de Icefields Parkway. Zonder twijfel een van de meest bijzondere plaatsen om te fietsen. Ook al was het in het begin weer wat afzien, we genieten ook ten volle. Zonder het te beseffen voelt Stefanie haar wat opgejaagd, de grens van de USA is nog ver en onze vrienden zijn er bijna. We gaan veel sneller moeten fietsen of die lift regelen om hen te kunnen zien.
We kamperen voor de eerste keer wild op deze route. Een prachtige plek naast de rivier waar het verse gletsjer water stroomt. We staan mooi uit het zicht en iets verder staat Kent, een Amerikaan, ook met zijn truck. Het geeft toch een goed gevoel dat iemand in de buurt staat, we mogen zelfs ons eten in zijn truck zetten omdat er uiteraard geen opbergruimte is voor het eten te beschermen van de beren.
De volgende ochtend staan we vroeg op, de zon nog nergens te bespeuren in de vallei dus het is ijskoud. Het ijs ligt op de tent en de fietsen, even lijkt het alsof we opnieuw in de winter zitten. Niet echt onlogisch want op een hoogte van 1500m kan je al wat extremen ervaren. Toch reageren we verrast door deze koude en we proberen dan ook zo snel als mogelijk op te ruimen en ons eten uit Kent zijn truck te nemen (hij liet speciaal de autodeur open voor ons). Als we fietsen zullen we het wel warm krijgen denken we bij ons zelf. Wel, we hebben het nog nooit zo koud gehad op de fiets. Na 4km verschijnen de eerste zonnestralen op ons gezicht. Stefanie heeft zoveel pijn in haar vingers (frostbite) dat ze begint te wenen midden op de weg. We stoppen met fietsen om onszelf even te kunnen opwarmen aan de zon. Gelukkig dat die vandaag eindelijk tevoorschijn komt.
Een kwartiertje later gaan we verder en opeens roept een chauffeur uit zijn auto "BEAR!". Verrast kijken we elkaar aan: "Was dat een aanmoediging of riep deze man nu echt Beer?!". We kijken even rond en 100 meter verder komen we hem tegen, een zwarte beer op een tiental meter van ons verwijderd. Relaxed zit hij was besjes te eten en reageren op ons doet hij amper, het kan hem helemaal niets schelen dat we op ons gemakje voorbij komen fietsen. Een foto nemen durven we niet, dat lijkt ons voor een eerste ontmoeting niet ideaal van zo dichtbij. Het is misschien ook wel het stomste wat je kan doen, een beer storen terwijl hij aan van zijn ochtendmaal aan het genieten is.
De rest van de dag genieten we van een heerlijk zonnetje, finally, en klimmen we verder de Rockies in. Het is heel fijn klimmen en de uitzichten zijn groots, we zijn omgeven door besneeuwde bergtoppen en zien de blauwste meren, het valt amper te vatten hoe oogverblindend mooi het is. Wanneer we vroeger dan verwacht een idyllisch plekje zien aan het meer en er ook nog kunnen kamperen zetten we ons tentje op en genieten we van een warme zonsondergang aan het water. Dit zijn de zomerdagen op de fiets waar we al maanden naar uitkeken.
Te populair
In Lake Louise komen we een Belgisch koppel tegen dat we al een keertje hadden gezien in Jasper. De camping is volledig volzet en we mogen gerust bij hen op de camping staan. Helaas staan zij op de RV camping en mogen er geen tenten bij. Die moeten op de aparte camping, die afgesloten is door een hek om de beren op afstand te houden. Na een rondje fietsen ontmoeten we David en Julie, een Canadees koppel uit Quebec. We zijn meer dan welkom om een kampplaats te delen. Samen met hun lieve maar eigenwijze Husky's, Talik en Floki, hebben we een gezellige avond.
David en Julie stellen voor om nog een nachtje te blijven en de volgende dag samen met hen de omgeving te verkennen. We slaan de uitnodiging bijna af, want we willen naar de USA, maar we hebben de afspraak met onszelf om nooit een uitnodiging af te slaan. Dus we besluiten te blijven en de volgende ochtend gaan we met ons vieren naar Lake Louise en Lake Morraine. Helaas is dit toeristische plekje te veel van het goede. Beide parkings staan vol en we beslissen om een half uurtje verder te rijden naar Yoho National Park. Een uitdaging, want de hondjes, die willen ook mee! Wanneer na slechts 1 minuut rijden ze wat ruzie krijgen op de achterbank en Floki besluit om uit het raam te springen, gaat hij dus maar de hele weg bij Niels op de schoot zitten. Toch spannend zo een grote hond, maar op het eind van de dag waren ze beste vrienden.
Het was een fijne dag en we realiseren nog maar eens dat de fiets momenteel het perfecte vervoersmiddel voor ons is. Best leuk zo een dagje in de auto, maar om zo van hotspot to hotspot te reizen is niet meer hetgeen wat wij zoeken in een avontuur. We zijn in Lake Louise geweest maar we hebben het meer niet gezien. Vinden we dit jammer? Eigenlijk niet... Reizen gaat voor ons niet om díe ene plek gezien te hebben en er een foto van te nemen. Alweer zijn het de ontmoetingen en de mensen die onze reis maken.
Bow Valley Parkway
We staan vroeg op zodat we niet op het warmste moment van de dag moeten fietsen. Helaas merken we dat Niels zijn achterste band helemaal plat staat. Uiteindelijk blijkt dat de buitenband kapot is (na 12.000km in totaal). Gelukkig gebeurt dit in een stadje met een bike shop en uiteindelijk vinden we een gepaste band, helaas niet ideaal, maar wel eentje die ons de volgende paar duizend kilometer uit de nood kan helpen.
Vandaag willen we richting Banff fietsen via de Bow Valley Parkway, een weg omgeven door bossen en langs een spoorlijn, een pakje rustiger dan de Icefields Parkway. We komen terug op ons plan om van hieruit een stukje te liften om afstand in te halen op David en Annelies. Op een splitsing aan een klein benzinestation ontmoeten we Rob die ons een mooie lift kan geven. Wanneer Stefanie eerst naar het toilet gaat voordat ze de auto in stapt, komt ze huilend buiten. Op het toilet realiseert ze dat ze helemaal nog niet weg wil uit Canada. Het land is prachtig, het is heerlijk fietsen. We hebben nog een 300km te gaan tot aan de grens en hebben er 300km opzitten. We fietsen hier slechts een week en het voelt te vroeg om hier weg te gaan. Twee jaar langer dan verwacht hebben we gedroomd om hier te fietsen en het voelt niet goed aan om gehaast een stukje over te slaan. Onze vrienden halen we ooit nog wel in, maar momenteel is Canada het plan, misschien krijgen we nooit meer de kans om hier nog te fietsen. Gelukkig hebben David en Annelies alle begrip voor onze keuze. Sowieso dat onze wegen elkaar nog kruisen.
Even voelt het sneu voor Rob, de man verbouwt tijdens onze ontkenningsfase zijn wagen helemaal om plek voor ons te maken. We voelen ons even vervelend om te zeggen dat we toch niet mee gaan, maar hij vindt het helemaal niet erg. Hij komt een praatje met ons slaan en wat een lieve man! Hij vertelt ons zijn levensverhaal en hij blijkt zelf een fervent fietser te zijn die deze situaties helemaal begrijpt. Het begrip "cycle therapy" wordt aan ons uitgelegd en hij schetst voorbeelden hoe de fiets zijn leven heeft veranderd. De man ziet er gelukkiger uit dan ooit en deelt veel persoonlijke momenten. Na een stevige knuffel nemen we afscheid van Rob.
's Avonds arriveren we in Banff en we beseffen dat het eerste gedeelte van Canada er opzit. En wat een mooi avontuur vol onvergetelijke momenten. Het is al 19u30 en hebben geen idee waar we gaan slapen, dus we proberen onze tactiek nogmaals toe te passen: Gewoon de camping in fietsen en een praatje slaan. Een uurtje later zitten we aan de thee en koffie met Piet en Iet, een Nederlands koppel dat al voor 13e keer naar Canada op vakantie komt. Onze tentjes staan mooi naast elkaar en na een super gezellige avond met deze lieve mensen gaan we de tent in. Nog even lezen, elkaar voldaan aankijken en beseffen dat we een goede beslissing hebben gemaakt. Het is duidelijk dat we nog niet klaar zijn met Canada!
