Meer kaneelrollen dan kilometers
Ons tempo in Zweden ligt laag, heel laag. Het lijkt niet alleen alsof de tijd soms stil staat in dit prachtige land, maar ook alsof we zelf stil staan. Op twee weken tijd fietsten we slechts 451km, toch een pak lager dan ons gemiddelde. Waarom we zo traag gaan en als we dat erg vinden, lees je in deze blog.
Gothenburg
27 april - Na 3,5 uur op de boot komen we aan in Gothenburg die ons vanuit Frederikshaven (Denemarken) naar Zweden bracht. Bij het verlaten van de boot worden we meteen opgehouden door de douane. Twee andere fietsers die we op de boot ontmoetten, hadden meer geluk dan ons. Stefanie is tot de dag van vandaag overtuigd dat Niels zich toch één keertje had moeten scheren gedurende die eerste zes weken, she blames the beard! We luisteren braafjes naar de instructies van de douaniers en maken onze fietstassen één voor één open, nadat we eerst grondig gefouilleerd werden. Panda, de knuffelbeer van Stefanie, is nog steeds onze trouwste reisgezel en werd ook even uit de tas gehaald waardoor Stefanie het even benauwd kreeg. "Ik hoop niet dat ze hem gaan opensnijden om op drugs te controleren", vertelt ze achteraf aan Niels. Gelukkig gaan ze niet al te extreem te werk en als een brave drugshond aan onze tassen heeft gesnuffeld, mogen we na een kwartiertje weer vertrekken.
Het besef dat we in Zweden zijn, land nummer vier op onze reis, dringt best snel door wanneer we de blauw-gele vlaggen overal zien wapperen. Het is nog een tiental kilometer fietsen tot we onze bestemming bereiken net buiten de stad, het mooie huis van Klas en Eva. We bereiken onze Warmshowers hosts (achteraf gezien de enige in Zweden) netjes op tijd en worden ontzettend warm ontvangen. De hele bovenverdieping is voor ons ter beschikking en een heerlijke quiche staat op tafel. Klas en Eva zijn allebei gepensioneerd en vinden Warmshowers een goede manier om in contact te blijven met fietsers. Klas fietst zelf nog regelmatig en begint eind mei aan een trip doorheen Zweden met een vriend. Eva fietst ook nog graag, maar zulke lange trips doet ze momenteel even niet vanwege knieproblemen.
En wat een lieve mensen, we hebben het getroffen. Één nachtje worden er drie en hadden er eigenlijk nog veel meer kunnen zijn, maar de zin om te fietsen is uiteraard groot. Klas vergezelt ons een half dagje naar de stad en helpt ons bij het uitzoeken van een nieuwe lader voor de laptop, laat de betere outdoor winkels zien en wijst een goede fietsenmaker aan (Niels heeft een nieuwe ketting nodig). We babbelen elke avond vol tijdens gezellige diners, de ontbijtjes zijn uitgebreid en duren gezellig lang. De sfeer in Gothenburg is leuk en we hebben het naar onze zin. Het is de eerste keer tijdens deze reis dat we een gevoel hebben dat het best leuk wonen zou kunnen zijn.
In Gothenburg nemen we ook de tijd om met Ewoud af te spreken, die we een tijdje terug ontmoetten op de trein van Brugge naar Gent. Drie fietsers die met elkaar aan de praat geraakten in België, niet veel later gezellig op restaurant in Gothenburg. Ewoud verblijft er een drietal maanden voor zijn werk en we hebben samen een tof Belgisch onderonsje in het oudste veggie restaurant van de stad.
Ondertussen krijgen we een berichtje op Instagram van Tobias: “Ik heb jullie net zien fietsen in Gothenburg, hebben jullie zin om af te spreken”. "Zijn we nu opeens beroemd?" vragen we ons allebei even af? Nog steeds gaan we in op elke uitnodiging en op de laatste ochtend drinken we met Tobias gezellig een koffietje (of twee). Wat een leuke gast en we zijn blij dat we op zijn uitnodiging zijn ingegaan voor we in de namiddag beginnen aan een fietsdag van 35km. Voor de eerste keer gaan we wild kamperen in Zweden.
We tetteren meer dan dat we fietsen
We volgen de European Divide Trail en genieten van de onverharde fietsroutes. We fietsen continu door de natuur en komen niet veel woningen tegen. Wanneer er dan toch mensen te zien zijn buiten, vinden we het leuk om even een praatje te maken. Zo ontmoeten we Rop en zijn vrouw Inga. Wat blijkt, in de jaren '90 hebben zij nog in Gent gewoond omdat Rop voor Volvo werkte. De Amadeus en de Dulle Griet zijn hen het meeste bij gebleven. Hun huis staat te koop en voor we het weten krijgen we een rondleiding. De plek is wondermooi, maar nu al ergens blijven plakken zou wel al heel snel zijn! We fietsen slechts 22km wanneer we een wondermooie plek tegen komen om te kamperen. Het buikgevoel overheerst en we beslissen dan maar om ons tentje dit mooie plekje te gunnen!
"Vandaag gaan we wel echt wat afstand afleggen", zegt Niels in de ochtend tegen Stefanie. We bollen vlotjes vooruit over de Zweedse heuvels en 's middags hebben we al wat kilometers op de teller staan. Wanneer een ouder koppel ons ziet discussiëren (een toiletbezoek drong zich dringend aan), nodigen ze ons uit om hun toilet te gebruiken. Even later zitten we bij Sven en Ann-Marie, een 80-jarig Deens/Zweeds koppel, samen aan tafel te lunchen. Een warme kop koffie en thee en vele verhalen rijker stappen we drie uur later weer buiten. Het blijken de ouders te zijn van Lena Videkull, een van de bekendste Zweedse voetbalsters ooit (ze heeft het record van snelste goal op een WK voor vrouwen). Vreemd hoe je op slechts drie uur tijd het gevoel kan hebben dat bepaalde ontmoetingen heel waardevol kunnen zijn, het voelt zelfs een beetje als een moeilijk afscheid.
De gastvrijheid leek die dag eindeloos. Onze bidons bijvullen met water resulteerde in een half uur durend gesprek met Marie en lekkere kaneelrollen. Tijdens de zoektocht naar een plaats voor onze tent hielp Martin ons geduldig verder om het leukste plekje in de buurt te vinden. Hij ging van deur tot deur om aan een paar locals te vragen als het oké zou zijn als we onze tent aan het meer zouden plaatsen, wat uiteraard geen probleem was voor de vriendelijke Zweden. Twee uur later bracht hij ons, samen met zijn hondje Atlas, een bezoek en babbelden we over reizen en ook zijn zin voor avontuur (de naam van de hond verraadde dit al een beetje). Leftovers cake en koeken van een verjaardagsfeestje werden ons toegestopt en we sliepen heerlijk!
Nood aan rust
We ontmoeten ontelbaar vriendelijke mensen en eten meer kaneelrollen dan we kilometers fietsen. We kamperen wild maar hebben het gevoel ook nood te hebben aan wat rust, ondanks de mindere kilometers. Ook al fiets je trager, uiteindelijk breng je wel een hele dag in het zadel door en kom je terecht in vele nieuwe situaties, wat heerlijk maar ook soms vermoeiend is. Zweden verwent ons en we vinden het geweldig, maar toch krijgen we het allebei op een bepaald moment even wat moeilijker.
Niels wordt wakker met een kapotte zonnebril na een koude nacht in een shelter. Vergeten uit de zakken van zijn vestje te halen en er 's nachts op gaan liggen. Stefanie verliest haar favoriete haarband en slaapt meerdere nachten minder goed door de koude. Twee koortsblazen rijker lijkt het alsof de vermoeidheid uit het niets toeslaat. Na vijf nachtjes wild te kamperen voelen we nood aan wat structuur en om de fietsen even te laten rusten. We boeken een betaalbare tweepersoonskamer in een hostel op een mooie camping een 50-tal kilometer verder. Met ontzettend veel zin en het leuke vooruitzicht naar dat bedje en de rust gaat alles toch een pakje vlotter tijdens deze fietsdag.
Twee nachten op deze hostel worden er vier en de jongere versies van onszelf zouden ons omschrijven als luilakken, zelfs een beetje teleurgesteld zijn. Toegegeven, we moeten dit gevoel ook vaak leren accepteren maar kunnen er sneller vrede mee nemen dan voorheen. We voelen sneller en beter aan waar we nood aan hebben, zelfs al meer dan aan het begin van deze tocht. Eerlijk blijven tegen onszelf is belangrijk en we praten onderling waarom we onszelf niet zien als doorwinterde avonturiers. De fiets is ons ultieme vervoersmiddel maar dat wilt niet zeggen dat we altijd graag fietsen. De tent is ons huisje maar dat wilt niet zeggen dat we altijd graag kamperen. Ook wij hebben soms eens nood aan wat luxe die we voornamelijk vinden in de simpliciteit van een bedje en het aan de kant schuiven van onze fietsspullen. Een dagje wandelen, in de kano zitten of wat Netflix kijken kan wonderen doen.
Slapen in de sauna
De rust doet ontzettend deugd en onze batterijen zijn helemaal opgeladen, klaar voor de laatste fietsdag door Zweden. We hadden gehoopt om Noorwegen reeds te bereiken maar krijgen alweer niet de kilometers rondgedraaid die we hadden gehoopt. Een man die zijn tuin aan het omspitten is, spreekt ons verwonderd aan na 40km. Voor we het weten, zetten we twee minuten later onze fietsen aan de kant en leggen we onze spullen onder een afdak. Matjes worden opgeblazen en neergelegd in het voorstuk van de sauna, het vuur wordt aangestoken zodat we ons niet veel later mogen verwarmen in deze sauna. Heerlijk bakken, een frisse douche en vol ongeloof mogen we hier een nachtje slapen.
Wanneer de curry begint te pruttelen in ons kookpotje worden we uitgenodigd om samen met hen aan het vuur te zitten. Egon en Thea, een Duits koppel die heel de zomer doorbrengen in hun zomerhuis in Zweden, blijken ontzettend gastvrije mensen te zijn. Andere gasten die in een bijgebouw verblijven (dat ze verhuren als vakantiehuis) sluiten zich aan en we hebben een topavond rond het (indoor) kampvuur. Wat een topavond om ons Zweeds avontuur af te sluiten!
Onze reis doorheen Zweden leert ons dat te ver vooruit plannen niet nodig is. Dagafstanden worden niet gehaald door spontane ontmoetingen onderweg, ook onze verbaasde blikken op de wondermooie natuur nemen wat tijd in beslag. Onszelf hierdoor niet laten ontmoedigen is een voortdurend proces, maar op het einde van onze fietstocht door Zweden kunnen we concluderen dat korte afstanden fietsen misschien zelfs leuker is. Slow travel in de puurste zin van het woord! Hoe ga jij hier mee om? We zijn benieuwd!
