Hoe meer zielen, hoe meer vreugde!
Halloween is reeds achter de rug, maar de volgende lading feestdagen staat al voor de deur. Voor een eerste keer vieren we Thanksgiving in de USA en eind deze maand is het alweer Kerstmis en Nieuwjaar. Een tijd van samenzijn met vrienden en familie, al zal er dat dit jaar heel anders voor ons uitzien. Onderweg houden we onze ogen open voor leuke ontmoetingen en durven we op zoek gaan naar een Travel Family. Super leuk, maar niet altijd even makkelijk aangezien deze bijzondere families ons doen terugdenken aan het thuisfront. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, en soms eens een beetje heimwee.
Heimwee onderweg
18 november 2022 - We nemen in de ochtend afscheid van John, Kathleen, Ella, Max & de poedel Winston. Deze familie leerden we reeds kennen tijdens onze reis door Europa. Helemaal doorweekt kwamen we aan op een camping aan het einde van onze eerste fietsdag in IJsland toen we aan de praat geraakten met John en Kathleen en ze ons opwarmden met een lekker kopje thee en goede taart. Met de woorden "Wanneer jullie ooit in San Francisco zijn, laat ons iets weten, dan zijn jullie zeker welkom" namen we toen afscheid. Nu, vier maanden later, gaan we met heel veel plezier in op deze uitnodiging.
Enkele dagen geleden kwamen we na een treinrit van 25 uur vanuit Colorado aan in San Francisco in de vroege avond. De zon is reeds verdwenen achter de horizon wanneer we na een fietsrit van een half uur aankomen in Albany, een eindje weg van het bruisende stadsleven. De hele familie verwelkomt ons en er is een mooie cottage voor ons beschikbaar in hun tuin. We krijgen alle privacy die we willen. De komende dagen worden we verwend met lekker eten, uitgenodigd op een werkevenement van Kathleen, doen we wat wandelingen met hun poedel Winston en dochter Ella en laten ze ons de mooiste plekjes van de buurt zien. Wanneer we tijdens onze reis tijd door brengen met een geweldige familie worden we naast gevoelens van dankbaarheid ook vaak overspoelt met een ander gevoel. Een gevoel van gemis, het missen van onze eigen familie en vrienden, het gemis van thuis. Heimwee, met andere woorden.
Een moeilijk te vatten begrip en steeds opnieuw moeilijk te plaatsen. Niels had tijdens zijn solo wereldreis maar 1x heel kort dit gevoel. Stefanie had het niet tijdens haar stage in Suriname. Ook tijdens onze eerdere reizen hebben we dit gevoel nooit gehad, vandaar dat het ons opeens wel kan overvallen. Soms voelen we dit samen, soms de een wel en de ander niet. De ene keer hunkeren we naar een veilig eigen plekje om thuis te noemen en een plaats te hebben voor de weinige spullen die we nog hebben, de andere keer hebben we nood aan een gezellig moment met vertrouwde mensen om ons heen. Wie we steeds missen, dat zijn onze mete- en petekindjes, want die groeien momenteel als bloemkolen. Wie we ook missen, een echte remedie is er eigenlijk niet voor. Een kort videogesprek of berichtje kan wonderen doen, al snijdt het mes aan twee kanten. Vaak doet het ons voor even nog wat meer verdriet, want hoe kan iets zo dichtbij zo ver weg voelen. We vragen ons wel eens af als het toch allemaal niet wat makkelijker te plaatsen zou zijn in een tijdperk zonder al die technologie. Een tijdperk waar geen nieuws, goed nieuws is.
En zo verlaten we San Francisco via de metro naar het zuiden van de stad met wat tranen op onze wangen, al verdwijnen die snel wanneer we in de zon de Californische heuvels trotseren.
Sla geen enkele uitnodiging af
20 november 2022 - Één van onze regels tijdens deze reis is dat we geen enkele uitnodiging afslaan. Een regel die ervoor zorgt dat we fietsdagen korter maken, soms eens een detour doen... alles om maar in te gaan op de goodwill van de mensen. Helaas moeten we voor de eerste keer tijdens deze reis een uitnodiging afslaan.
We komen uit het Redwoods Big Basin State Park gefietst en hebben het koud na een lange afdaling. Onszelf opwarmen doen we in het zonnetje nabij een supermarkt in Boulder Creek wanneer Fiona een babbeltje met ons slaat. Ze nodigt ons onmiddellijk uit bij haar ouders thuis, maar we hadden al een Warmshowers geregeld voor die avond, helaas moeten we de uitnodiging dus afslaan. Toch blijven we even babbelen met Fiona en ze vertelt ons hoe haar familie twee jaar geleden alles is verloren door de bosbranden in deze regio. Het verlies van de foto albums en de assen van haar vader blijft tot op de dag van vandaag bijzonder moeilijk. We nemen afscheid en fietsen naar onze slaapplaats, waar we een gezellige avond hebben met Chelsea en Isaac. Hun schattig 4-jarige dochter, Mia, doet ons weer denken aan onze mete- en petekindjes. Diezelfde avond krijgen we een mailtje. Fiona wilt haar man en kinderen aan ons voorstellen en nodigt ons uit voor een picknick op het strand van Santa Cruz, waar we maar al te graag op ingaan.
Met een mooie tekening van Mia en een grote smile op ons gezicht springen we op onze fietsjes. De bestemming is Santa Cruz met op het programma een korte fietsdag van slechts 20km, maar ook vele ontmoetingen. Zo spreken we af met Ben & Linda (@Xplorid), sinds 2020 zijn we met hun al in contact. COVID heeft ook serieus wat roet in hun fietsplannen gegooid maar ondertussen zijn zij wel al 2,5 jaar aan het reizen. Ze gaan nog een pakje langer dan ons op reis, want ze gaan nog minstens vijf jaar langer op de fiets de wereld verkennen. Ze hadden nog een andere afspraak later op de dag dus de ontmoeting was kort, maar aangezien ze dezelfde richting uitgaan dan ons zullen we ze zeker en vast nog tegenkomen.
Ondertussen ontmoeten we ook Morgan en Barrie die in Santa Cruz zijn om Thanksgiving met de familie te vieren. Gegevens worden uitgewisseld en al snel worden we bij hen uitgenodigd om de nacht door te brengen diezelfde avond. Eerst spreken we uiteraard nog af met Fiona en haar gezin. Zij voorzien een heerlijke picknick voor ons en we leren haar man Peter en 2 zonen Sterling en Bryn kennen. Het was zo een gezellige namiddag op het strand en we genoten enorm van hun gezelschap. Een uitnodiging voor Thanksgiving volgt snel maar helaas wonen ze niet in de richting die we uitgaan.
Net voor de zon onder gaat verplaatsen we ons richting het huis van Morgan & Barrie. Het familiehuis is gelegen aan het strand met uitzicht op zee, prachtig! Het is niet permanent bewoond maar iedereen in de familie gebruikt het voor vakanties en samenkomsten. Deze week belooft het druk te worden aangezien de hele familie er Thanksgiving zal vieren. Morgan en Barrie hebben plannen vanavond, wij mogen genieten van het prachtige uitzicht en wat me-time onder ons tweetjes. We bewerken wat video's en maken het gezellig, samen met hun hondje Nova. Wat een dag!
Saaie fietsdagen met boeiende ontmoetingen
21 november 2022 - Spoiler alert voor iedereen die op fietsvakantie wilt gaan, niet elke fietsdag is heel erg bijzonder. Uitzichten gaan vervelen, verkeer is vaak druk en we komen naar onze mening niet echt iets spectaculair tegen. Soms is het simpelweg van punt A naar B gaan zonder al te veel hoogtepunten onderweg. Op deze dagen is het extra belangrijk om onze ogen open te houden, op zoek naar nieuwe ervaringen en interessante verhalen. Zo fietsen we een hele dag langs landbouwgronden waar ze groenten en fruit aan het plukken zijn. Niet verrassend als je weet dat Californië één van de grootste leveranciers is op het vlak van voeding, wereldwijd.
Op een van de velden zien we wel bijna 100 mensen aan het werk. Het zijn allemaal Mexicanen en we geraken aan de praat met Antonio. Leuk, onze eerste Spaanstalige ervaring tijdens deze reis! De warmte straalt van de man en met een grote glimlach legt hij uit wat ze aan het doen zijn, terwijl zijn vrienden op de achtergrond wat onwennig naar ons staan te zwaaien. Hij twijfelt niet en pakt een bakje dat hij vult met verse aardbeien uit het veld, heerlijk! Leuk om al een stukje Mexicaanse gastvrijheid te voelen, dat belooft voor in Mexico. Ook de vele Mexicaans getinte kraampjes langs de weg doen ons goed. Vijf avocado's voor 1$, zes kiwi's voor 1$... een openbaring na alle dure maanden in Europa en Noord-Amerika.
De dagen zijn kort, om 16u45 gaat de zon onder en om 17u30 is het al pikdonker. Rond 16u proberen we telkens een plekje te vinden om te slapen. Er is één hike/bike camping in Monterey maar veel goeds horen we er niet van. Wanneer Niels boodschappen doet slaagt Stefanie erin om een slaapplaats te versieren bij Kyle. Een lieve gast die samen met zijn hondje Goose (voor de Topgun fans) snel boodschappen kwam doen maar alle tijd neemt om even met ons te babbelen. Hij belt nog even zijn vriendin Taylor om te checken als het mag en wanneer zij helemaal oké is spreken we af bij hun thuis. Een enorme klim op het eind van de dag, maar het is het allemaal waard. We slapen op hun gigantische zetel en doen wat inspiratie op voor motorreizen, iets waar Kyle helemaal weg van is en ervaring mee heeft, via de YouTube van Itchy Boots, zeker checken!
Big Sur
We nemen afscheid van Kyle en Taylor en fietsen langs de kust van Monterey. De Pacifische Oceaan zal onze geleide worden voor de komende weken, misschien zelfs maanden. In de verte zien we de zeeleeuwen en wel honderden zeevogels. Ze maken soms een hels lawaai, het geluid is overdonderend. Bij de entree in Monterey zien we al enorm veel daklozen, iets later bij Carmel by the Sea zien we er nog meer. Het contrast tussen armoede en rijkdom kan niet groter zijn in één van de rijkste buurten van California. Ons verstand vloekt en spint, hoe is het toch mogelijk dat mensen in alle luxe baden en iets verderop zoveel mensen op straat leven. Ook voelt het opeens niet eerlijk dat wij er telkens in slagen om een warme slaapplek te vinden, wij die al zoveel hebben, wetende dat er mensen zijn die veel minder geluk hebben. We proberen kleine gestes te maken door een kort praatje te slaan, wat eten aan te bieden, etc. Iets wat misschien eng kan aanvoelen, maar probeer het ook en je zal verstelt staan hoe je iemands dag kan kleuren door even een teken van erkenning te geven.
Wanneer we de grootste rijkdom en huizen zijn gepasseerd, is het tijd om via Highway One richting de Big Sur te fietsen. Een stukje natuur dat al heel lang in onze gedachten zit en waar iedereen enorm positief over vertelt, een must-see. En gelijk dat ze hebben, de uitzichten zijn waanzinnig. De wilde oceaan die tegen de rotswanden slaat, omgeven door de groene heuvels van Californië, het heeft soms wat weg van een Jurassic Park landschap. De noordelijke wind voelt soms wat fris aan, maar geeft ons wel dat extra duwtje in de rug om in dit ruige landschap de pittige heuvels te trotseren. Vlak is het hier niet en we gaan telkens op en neer, op en neer. Het is lang geleden dat we zo hebben moeten klimmen!
In de verte zien we nog een fietser en 's avonds ontmoeten we elkaar op de prachtige camping in Pfeifer. De Amerikaan Craig houdt ons gezelschap voor vanavond en het eten, de snacks en zelfs de wijn worden uitvoerig gedeeld. Moe maar voldaan kruipen we om 20u ons tentje in. We worden wakker tussen de gigantische redwood trees en zijn klaar voor een nieuwe dag in Big Sur. Na een eerste klimmetje komen we de Big Sur Bakery tegen, een beroemd plekje en volgens vele locals een stop waard. Helaas staat er een rij van 20 mensen die zin hebben in wat lekkers. We testen ons geduld niet en besluiten om niet mee aan te schuiven, ons afvragend of er een fast lane voor fietsers zou moeten bestaan?
Tijdens deze waanzinnig mooie fietsdag krijgen we gezelschap van Craig. Iedereen op een eigen tempo, maar we spelen haasje over. Net voor het einde van de fietsdag staat hij gestrand langs de weg met een kapotte zadelpen. De juiste schroef om hem verder te helpen hebben we helaas niet, maar Niels helpt hem verder op weg door een inventieve duct tape constructie te bedenken. Iets later stoppen we bij een kleine taco stand waar Craig ons op een Colaatje trakteert voor de hulp. De waterbidons worden gevuld omdat we op de hoogte zijn dat de camping geen lopend water heeft. Bij Kirk Creek Campground slaan we ons tentje op aan de hiker/biker site (5$ pp) en installeren we onszelf om een video op te nemen, wat yoga te doen en lekker te koken tijdens de zonsondergang. Wanneer de Milky Way verschijnt eten we wat heerlijke spaghetti en met het geluid van de golven vallen we uitgeput in slaap.
Happy Thanksgiving!
24 november 2022 - Het is de derde donderdag van November, dat wil zeggen dat ze in Amerika Thanksgiving vieren. Onze Thanksgiving begint vroeg. Rond 2 uur 's nachts worden we gewekt en horen we het deksel van de opbergbox van het eten vallen. Twee inbrekers gaan er vandoor met ons eten, de wasberen weten duidelijk wat goed is want ze gaan er vandoor met onze Clifbars en koekjes. Onze goedkope granola bars houden ze voor bekeken. Hun Thanksgiving maaltijd kan alvast niet meer stuk.
We zien in de ochtend op de camping ook Ben en Linda terug, die we afgelopen week in Santa Cruz een eerste keer zagen. Zij zijn via vrienden in contact gekomen met een groep mensen die hier met de hele familie Thanksgiving vieren. Ze sturen dat we ook welkom zijn en hier gaan we graag op in. Een laatste lange klim naar de camping en daar komen we aan, opeens temidden van een familie van 40 man. Voor we het weten hebben we de praatstok in onze handen waarmee we mogen zeggen waarvoor we dankbaar zijn. De ene is dankbaar voor zijn familie en gezin, de andere voor zijn gezondheid. Wij zijn dankbaar dat we in staat zijn deze reis te maken en voor alle mensen die ons pad kruisen en ons zo gastvrij ontvangen.
In België kennen we de traditie van Thanksgiving niet. De voorbije dagen merkten we al dat de achtergrond van de feestdag best ter discussie staat, en ook wel terecht volgens ons. Hiervan losstaand, vele Amerikanen bekijken het niet vanuit een politiek standpunt en brengen tijd door met hun vrienden en/of familie. Hetgeen wij mooi vonden aan de feestdag is dat er geen cadeautjes bij te pas komen. Zowel jong als oud bestempelt Thanksgiving als één van hun favoriete feestdagen, ondanks het uitblijven van materiële geschenken. Dankbaarheid uitdrukken staat centraal, quality time met elkaar spenderen en open en eerlijk communiceren over hoe het gaat. Allemaal zaken waar we uit willen leren en terug mee willen nemen naar huis. "Hebben we niet al allemaal te veel zaken? Hebben de kinderen een zoveelste stuk speelgoed nodig om over te struikelen?" Als er iets is wat we tijdens Thanksgiving leerden, dan is het wel dat we veel liever verhalen mee naar huis nemen dan alweer een pakketje.
Later op de avond wordt er een bord in onze handen geduwd om wat eten te halen, een glas voor een wijntje en afsluiten doen we met dessert en een amaretto koffie, heerlijk! Vele mensen komen onmiddellijk naar ons toe, stellen zich voor en zijn dankbaar om ons erbij te hebben zeggen ze. Nog voor ze onze naam weten worden we alweer uitgenodigd om op een volgende plek te verblijven. Een heel mooie familie die ons ook aan het thuisfront doet denken en dankbaar voor iedereen die thuis op ons wacht.
We zitten ondertussen halverwege de feestdagen in de US, Kerstmis zullen we hoogstwaarschijnlijk in Mexico vieren. Het traditionele 'rond de kerstboomgevoel' is niet zo aan ons besteed, maar dankzij alle mooie momenten onderweg beseffen we heel goed dat we de gezelligheid met onze dierbaren thuis zullen missen. Eens snel op en neer gaan voor een stevige knuffel zou top zijn, al zijn we hier ook van mening dat het een tijd- en budget rovende bedoening is waarmee we onszelf misschien nog meer mee in de borst schieten.
Aan alle mensen die ons gedurende de trip zo hartelijk ontvangen, dank jullie. Jullie zijn onze familie onderweg en zonder jullie zouden we onze familie en vrienden thuis nooit zo lang kunnen missen. Aan iedereen thuis ook dank je wel, voor alle steun en luidop met ons mee te dromen. Deze trip blijft een geweldige ervaring en wat zijn we benieuwd naar wat de reis verder brengt.
