Highs & lows in het land van ijs en vuur

Fietsen in IJsland blijkt alles behalve een sinecure. Een fietstocht door dit prachtige land doet je op limieten botsen, highs & lows volgen elkaar snel op. "Things will get better before they get worse again!", vertelde een ander fietskoppel ons. En gelijk hadden ze!

In onze andere blog over IJsland vind je meer praktische informatie terug betreffende de route, accommodatie en het klimaat. In deze blog gaan we iets dieper in op onze hoogte- en dieptepunten, de meest bijgebleven momenten uit ons dagboek lees je hier.

Fietsen in IJsland is geen eitje

16 juni 2022 – Om 6u ‘s ochtends komen we uit ons kajuitje gestrompeld, binnen een tweetal uurtjes zal de boot na een vaart van 15u arriveren in Seydisfjordur. We gaan naar de bovenste verdieping van de boot en nemen plaats in het café. De lucht is blauw, de zon schijnt en in de verte zien we het gevaarte IJsland genaamd op ons afkomen. Besneeuwde bergtoppen en een ruw landschap, het lijkt onwerkelijk dat we hier zullen gaan fietsen. Wanneer we aankomen in het fjord fietsen we in een mum van tijd de boot af. De eerste watervallen worden reeds gespot in de verte. Dat we hier meer dan drie weken zullen doorbrengen voelt aan als een enorm voorrecht.

De volgende ochtend worden we wakker in de gietende regen, uitzichten zijn verscholen onder een dikke laag mist en de temperatuur meet slechts 5 graden C. We fietsen de eerste bergpas over naar Egilsstadir, 30km met een klim van 700 meter. Anderen waarschuwden ons voor deze klim, maar wij vonden hem qua moeilijkheid zeer goed te doen, al maakt de koude en de regen het er ons niet makkelijker op. De uitzichten op de top zijn ons niet gegund, we zien amper elkaar nog fietsen door de mistbank en de afdaling naar het dorp is ijskoud. Plots voelen we onszelf als die stoere fietsers van wie je filmpjes op YouTube ziet, al rijdend door die ruwe natuurelementen. Het voelt goed, maar de afdaling is ijzig koud en de wind snijdt door onze handschoenen. Bij het eerste tankstation dat we tegenkomen warmen we ons op met een koffie en chocomelk. We betalen €10 en hopen dat we ons niet al te veel op deze dure manier moeten opwarmen.

We spreken enkele locals aan voor een slaapplek te zoeken: een korte stop bij een museum en de lokale sportclub blijkt geen success. De locals bekijken ons zelfs een beetje raar bij deze vraag en we voelen meteen dat het in deze regio moeilijk zal worden om bij mensen thuis een plekje voor onze tent te vinden. Verkleumd door de regen gaan we richting de camping, we kunnen ons tentje opzetten op een armzalig grasveldje maar zitten wel droog en warm in de gemeenschappelijke ruimte van de camping. Wanneer we de weersvoorspelling voor de volgende dag checken en zien dat de kaart donkerpaars kleurt en felle rukwinden en regen voorspelt, beseffen we dat fietsen in IJsland geen eitje zal worden.

We spenderen de volgende dagen in de Oost Fjorden, zeker nog steeds één van onze hoogtepunten tijdens onze fietsreis. Je verlaat de drukkere ring road om off road paden te overwinnen, de weg naar Mjóifjördur en de Waterval Klifbrekufossar zijn zo de moeite dat we zelfs de weg heen en terug fietsten (er is ook geen andere optie natuurlijk :p). Met momenten ben je alleen op de wereld en het voelt onwerkelijk om in deze landschappen te fietsen. Eenmaal we uit de Oost Fjorden zijn, volgen we voornamelijk de drukkere ring road.

IJsland is voor ons de allereerste bestemming waar we ons onveilig voelen op de weg. De drukte en snelheid op de Ring Road is niet te onderschatten, voeg hier nog eens de wind aan toe en je komt regelmatig terecht in gevaarlijke situaties. Zo werd Stefanie door een voorbij razende truck simpwelweg van haar fiets geblazen. In deze Instagram Post vragen we wat meer bewustmaking bij de chauffeurs, want als fietser blijf je een zwakke weggebruiker en dat wordt in IJsland pijnlijk duidelijk.

Na een licht traumatische ervaring door het incident met de vrachtwagen springen we de volgende dag met goede moed de fiets op. We willen het rustig aanpakken vandaag en evalueren hoe veilig we onszelf voelen. Indien nodig overbruggen we een stuk met de bus denken we. De volgende campsite is 20km verder maar de wind blaast voor de eerste dag in ons voordeel dus we besluiten om er nog een extra 20km aan te koppelen tot een andere campsite.

Wanneer de wind in je voordeel blaast blijf je best gewoon doorfietsen, spijtig genoeg hebben wij meer dagen in ons nadeel gehad dan in ons voordeel die eerste week, maar zo ontmoetten we fietsers die 70km konden fietsen in 2uur, ze werden gewoon vooruit geblazen.

Zo licht als een veertje

25 juni 2022 - we kruipen vroeg uit de tent na een slapeloze nacht. De wind heeft de hele nacht genadeloos door onze tent geblazen. Wanneer de wind zo door de tent giert spoken er best ook wel wat gedachten door je hoofd. Zal onze tent blijven staan, wat als de tentstokken breken, wat als iets zwaar op de tent vliegt? Allemaal angsten en niet allemaal even realistisch. Gelukkig worden onze angsten door onze ervaringen overwonnen en we vertrouwen 200% op onze tent.

Nadat Niels een koffietje aangeboden kreeg van de eigenaar van de camping en we even video belden met het kersverse petekindje, hebben we weer energie om de wind te trotseren. Het eerste kwartiertje begint veelbelovend met wat wind in de rug, maar al snel nemen onze angsten het over. Een lange “stretch” van bijna 4km staat ons op te wachten met een krachtige zijwind van gemiddeld 54 km/u en windstoten tot 130 km/u. De kracht van de natuur laat zich voelen als nooit tevoren en met momenten staan we aan de grond genageld, of nog erger, opeens met onze snuit aan de andere kant van de weg. Deze 4km duren anderhalf uur en met momenten worden we gedwongen om per twee een fiets te duwen. Alle kracht en doorzettingsvermogen is nodig om dit tot een veilig einde te brengen, wanneer de adrenaline is opgebruikt voelen we de energie stap per stap uit onze lijfjes verdwijnen.

Zelfs met wind in de rug moeten we vandaag nog vaak onze voeten aan de grond zetten om recht te blijven. Uiteindelijk doen we bijna 4u om 27km te "fietsen" vooraleer we onze batterijen opladen met een lekkere lunch in de supermarkt van Höfn. De volgende camping die we willen bereiken vandaag ligt 13km verder, maar na 3km geven we op. Niels zijn fut is helemaal op en eerlijk gezegd zijn we écht bang op de fiets. We keren teleurgesteld terug naar Höfn, gooien de handdoek in de ring en boeken een hostel waar we al snel een andere fietser tegenkomen die het ook voor bekeken houdt (meer nog, hij besluit om een auto te boeken vanaf de volgende dag). We komen terecht in een kamer met 10 personen vol snurkers, wind is echt het thema van de dag!

Een fietsreis wordt vaak omschreven als een type 2 fun activiteit. Je levert eerst een inspanning, achteraf kan je terugblikken en is die inspanning het meer dan waard, je beleeft er plezier aan. De eerste week in IJsland stapelt het slaaptekort zich op en worden we meer dan ons lief is geconfronteerd met te felle rukwinden om veilig te fietsen… het plezier verdwijnt. Automatisch komt dé vraag naar boven: “Wat zijn we aan het doen en waarom?” Twijfels en negatieve gedachten nemen het over en we beseffen dat we niet anders kunnen dan deze toe te laten. Na verloop van tijd beseffen we dat het helemaal oké is om ons zo te voelen en het doet ons opnieuw een beetje groeien, onszelf en elkaar beter leren kennen. Deze angsten en twijfels zetten zich om in een krachtig gevoel, het besef dat we ontzettend gelukkig mogen zijn om deze ervaring mee te maken en laat ons eerlijk wezen, IJsland schotelt je als fietser een van de meest indrukwekkende landschappen voor die je ooit zal tegenkomen.

Net wanneer onze mindset aan kracht wint...

Het is eind juni en onze knop is omgedraaid. We trotseren de IJslandse regen, pauzeren wanneer de wind ons ertoe dwingt (even een paar dagen zonder rukwinden, party!!) en genieten van de uitzichten. We hebben het gevoel dat niets ons kan tegenhouden en komen veel hoogtepunten tegen. De Ice Lagoon, Diamond Beach, de uitzichten op de grootste vulkaan van het land Vatnajökull kunnen we bewonderen vanop de fiets. We zijn trots dat we doorzetten en dat we dit land niet alleen zien maar ervaren tot op het bot. We kamperen wild (als fietser of wandelaar mag dit als de campings te ver van elkaar verwijderd zijn) op de mooiste plekjes en zien het helemaal zitten om IJsland te ervaren voor de laatste twee weekjes. Tot Niels’ fiets hier een ander idee over krijgt...

Ongeveer 11km voor Kirkjubaejarklaustur (probeer dat eens te zeggen na drie Duvels) breekt opeens zijn ketting, een easy fix en al snel springen we terug op de fiets. Alles lijkt in orde, of toch niet helemaal? Het schakelen verloopt niet meer vlot, er zit een soort slag in zijn crankset en na een grondige inspectie kunnen we het probleem niet zelf identificeren. Een local raadt ons aan om naar “bike farm” te gaan, maar wanneer Niels terug op de fiets springt horen we een luide krak. Het geluid dat het einde van onze fietstocht in IJsland betekent. Stelschroef kapot, derailleur afgebroken. Op een single speed nog 400km afleggen is een no-go, een nieuwe derailleur vinden onbegonnen werk waar we ons bevinden.

We vloeken en veranderen elke minuut van gedachten. "Gaan we sneller naar Canada of maken we nog het beste van IJsland?", we kunnen geen beslissingen nemen en maken onszelf opnieuw helemaal gek. De fietsen zijn opeens een blok aan ons been, want telkens opnieuw moeten we een veilig onderkomen vinden als we iets willen doen. We beslissen uiteindelijk dankbaar te zijn om hier te zijn en maken het beste van dit mooie land.

Al liftend en wandelend gaan we verder

01 juli 2022 – We zijn nog steeds gestrand waar Niels zijn fiets het heeft begeven en brengen tijd door in het tankstation voor een lekkere lunch. Een van de medewerkers komt een babbeltje met ons slaan, wat blijkt, hij heeft een lange tijd in Brussel gewoond en begint opeens Vlaams tegen ons te spreken. Yavor is afkomstig van Bulgarije, heeft een liefde voor België en spreekt ook nog perfect Frans. Hij werkt al twee jaar in IJsland en wordt zonder dat we het dan beseffen onze redder in nood. Super relaxed stelt hij ons gerust en keer op keer verzekert hij ons dat er wel een oplossing uit de bus komt vallen, wat ook gebeurt. Samen met zijn vrouw, Hsiu, geeft hij Stefanie een lift naar Vík. Meer nog, ze nemen haar mee op een daguitstap naar watervallen, mooie kerkjes en nog meer prachtige natuur. Dit terwijl Niels op een lift zit te wachten met de fietsen aan het tankstation…

We zien elkaar op het einde van de dag terug wanneer Niels aankomt in Vïk met Logi, een camionchauffeur die meer dan bereid was om onze fietsen te vervoeren. Een leuke ervaring om met een truck door IJsland te rijden en we wisselen verhalen uit over onze reizen en blik op de wereld. Logi blijkt een fervent hiker te zijn en is van plan om volgende zomer helemaal van West naar Oost te hiken door IJsland met twee vrienden, een zot plan als je het ons vraagt. Hij stelt voor dat we onze fietsen veilig in zijn werkplaats stallen in Vík, zodat wij met een gerust hart de omgeving verkennen. Wat een luxe opeens, we voelen ons vrij en gaan al liftend doorheen dit zuidelijke gedeelte van IJsland. Een Poolse vriendengroep neemt ons mee naar een gletsjer, een Duitse familie perst zichzelf op elkaar om ons uit de nood te helpen en twee Zwitserse vriendinnen brengen ons tot in Thakgil, waarschijnlijk de mooiste plek die we in IJsland hebben bezocht.

Ontmoetingen maken onze reis

08 juli 2022 – Er staat ons nog één grote afstand te overbruggen, liftend met de fiets naar Reykjavik. We moeten in de hoofdstad zien te geraken maar de fietsen maken het moeilijker dan verwacht, dus we beslissen om toch maar eens wat geld te spenderen aan een publieke bus. Wanneer we in de hevige wind en regen staan te wachten, horen we van omstaanders dat de bus is geannuleerd vanwege het slechte weer. Er zijn wegverschuivingen meer oostelijk van ons waardoor de bus vast staat, en deze bus rijdt al maar 1x per dag… Het is al 17u en we moeten instinctief op zoek naar een oplossing, de rit uitstellen is niet echt een optie aangezien er in Reykjavik een tandartsbezoek voor Niels staat gepland (dat kon er nog wel bij) de volgende dag.

Niels spreekt een tourguide aan die met een hele bus het Zuiden van IJsland aan het verkennen is. De bus zit niet vol en de buschauffeur is meer dan bereid om onze fietsen in het ruim te plaatsen, met een big smile helpt hij ons verder. Onderweg stoppen we nog aan de wateval van Seljalandsfoss en we komen laat aan in Reyjavik waar Hjalti ons staat op te wachten. Hij zou ons normaal naar een camping brengen maar last minute stuurt hij ons een berichtje dat we in de kamer van hun zoon mogen slapen. Ultieme gastvrijheid staat ons te wachten en we brengen nog een paar heerlijke dagen door bij dit unieke gezin. Ze nemen ons mee naar hikes, Selja (Hjalti zijn vrouw) kookt een heerlijke maaltijd voor ons, Hjalti rijdt met ons rond voor boodschappen en om de fietsdozen op te pikken, brengt Niels naar de tandarts en nog veel, veel meer. De laatste avond bij hen spelen we gezelschapsspelletjes samen met hun lieve kinderen Benjamin en Helena, het blijkt het perfecte einde te zijn van onze tumultueuze reis doorheen IJsland.

Andere mensen die we nog willen bedanken zijn Carla en Harrie, onze trail angels die in IJsland een pakketje met voeding voor ons afleverden. Ook Justin en Anik uit Canada willen we via deze weg merci zeggen om ons te trakteren op een lekker etentje, maar vooral een gezellige avond.