Fietsen tussen de zee en de bergen
Onverwacht werd Spanje onze laatste bestemming tijdens de fietsreis door Europa in 2020. Na onze twijfels in Italië genoten we volop van de Spaanse zon, zee, strand én de bergen tijdens onze fietstocht doorheen Catalonië, Valencia en Murcia. In deze blog vertellen we je meer over onze fietsroute van Barcelona tot Fortuna, Murcia.
Zeemansbenen in Barcelona
Gisteren bevonden we ons nog in Civitavecchia, Italië, maar na een ferry van 22 uur komen we aan in Barcelona. Een beetje waggelend zetten we onze laatste stapjes op de boot op zoek naar onze fietsen, die we toch met een bang hartje achterlieten in het laaddek tussen alle auto's en vrachtwagens. Slechts vijf minuten later fietsen we op het midden van de Ramblas terwijl een warm briesje het koude Italië snel doet vergeten. Momenteel is Catalonië in lockdown en we komen bijna geen andere ziel tegen. Er is bijna geen leven te bekennen op deze anders zo levendige plaats vol mensen, geuren en geluiden. Het is bijna beangstigend om deze iconische straat op deze manier te ervaren. We fietsen snel naar de hostel waar onze Surly's een veilig plekje krijgen en gelukkig is er om de hoek nog een take away falafel zaakje open. We genieten van deze late snack en we voelen ons onmiddellijk veel meer op ons gemak, wetende dat we veilig in Spanje zijn beland.
De lockdown in deze regio legt veel beperkingen op, dus we besluiten om Barcelona de volgende dag te verlaten. We hebben deze stad allebei al eens eerder bezocht, we voelen dat niets ons echt hier houdt. Vanuit de hostel fietsen we eerst nog even langs de Sagrada Familia, toch wel het meest imposante bouwwerk wat deze stad te bieden heeft. Niels drinkt een koffietje en erna verlaten we Barcelona al fietsend. De fietspaden zijn best goed aangelegd, maar het is een eindeloze straat vol rode lichten. Je kan de stad veilig verlaten, maar je moet er wel een portie geduld voor opbrengen.
De stadsrand van Barcelona is niet veel soeps om door te fietsen, het duurt best een tijdje vooraleer je het industriële karakter dat met de luchthaven gepaard gaat achter je laat. Pas op het einde van de dag bereik je opnieuw de kust en staat het eerste klimwerk je op te wachten. De uitzichten zijn magnifiek en het zonnetje straalt in ons gezicht, wat heerlijk om bij deze temperaturen van 20 à 25 graden te fietsen half oktober.
's Avonds bekijken we op de camping welke route we de komende dagen willen volgen om uiteindelijk Murcia via Valencia te bereiken. Een volledig afgewerkte route bestaat er nog niet, want de Eurovelo 8 is momenteel nog volop in opbouw. Onze tactiek bestaat er uit om de kust zo lang mogelijk te blijven volgen en zelf onze weg te zoeken, op deze manier kunnen we ook de grote, drukkere wegen vermijden. Een tactiek die ons goed bevalt, want onverwacht komen we langs heel wat hoogtepunten. De weersvoorspellingen zijn perfect voor deze week, we kunnen niet wachten om Spanje te ontdekken met de fiets.
Tarragona
Een eerste leuke stop op onze route is Tarragona, een zeer gezellige Oud-Romeinse stad die aan de Costa Daurada ligt. We komen terecht in hotel Pigal waar het personeel ons enorm vriendelijk onthaalt. We slaan al snel een praatje met de eigenaar en de liefste receptioniste die ons uitleggen hoe hard ze het te verduren hebben gehad vanwege covid. Eigenlijk willen we blijven fietsen, maar de stad brengt een gezellige sfeer op ons over en we besluiten om twee nachten te genieten van een comfortabel bedje. Voor deze hotelkamer, temidden van een middelgrote stad, betalen we slechts €30 per nacht voor 2 personen en een veilig plekje voor de fietsen.
Op onze vrije dag in Tarragona strompelen we door de authentieke straatjes van het oude stadsgedeelte. Het amfitheater is een heel speciale plaats waar je de geschiedenis nog voelt hangen en het uitzicht op het water vanaf hier is toch wel uniek. De dag vliegt voorbij en 's avonds halen we wat lekkers uit bij een take away zaakje. "Doe alsof jullie thuis zijn" zeggen de hoteleigenaars terwijl de Armeense receptioniste bij ons komt zitten. Niet veel later komt er een koppel uit Frankrijk ons ook vergezellen, zij zijn net op het einde van hun fietsreis en keren de volgende dag huiswaarts. We kletsen gezellig onder een paar kopjes thee en wisselen verhalen uit. Het zijn deze momenten die ervoor zorgen dat we voorlopig van heimwee bespaard blijven!
De volgende dag verlaten we Tarragona met een goed gevoel. We zijn klaar om weer enkele dagen na elkaar te fietsen en voor we het weten hebben we ons ritme weer te pakken. De nabijheid van de zee en het strand aan onze linkerzijde geeft een portie extra energie. Het is echter niet de hele weg vanzelfsprekend om gewoonweg de kustlijn te volgen. We botsen op afgesloten wandelstroken, te smalle tunnels en private gebieden, waardoor we soms gedwongen worden om de grote wegen te kiezen. Het is op zich prima fietsen, alsook een dikke pluim voor de Spaanse chauffeurs die in tegenstelling tot de Italianen veel hoffelijker zijn. Het is bij wet ook verplicht in Spanje dat chauffeurs minstens 1.5 meter afstand houden van fietsers, dat zou overal mogen zijn volgens ons!
Onze routeplanner Komoot geeft niet steeds heel actueel de stijgingspercentages aan op deze route merken we. Hier zijn er zelden langere klims zoals in Frankrijk of Zwitserland, maar je botst met momenten op de meeste steile muren. We vinden het eigenlijk leuker om lang maar gestaag te klimmen. Zo kan je nog genieten van de uitzichten, maar op deze Spaanse kustroute worden 5 fietsminuutjes vaak gevolgd door 10 Ã 20 minuten de fietsen naar boven duwen. Net zoals de omgeving wordt het fietsen op zichzelf ook ruwer, maar op de momenten dat we even op pauze drukken kunnen we enorm genieten van de omgeving.
Tijdens een steile afdaling over onverharde ondergrond, schiet opeens de rekker van Stefanie's rugzak tussen de ketting en haar cassette. Ze krijgt gelukkig snel een flashback naar het eerste middelbaar en stopt voordat ze een smak tegen de grond maakt. We vloeken allebei even maar blijven verbazingwekkend rustig. "Eindelijk komen de Youtube filmpjes van Roel Peerenboom van pas en kan ik het meegesleurd materiaal bovenhalen!", roept Niels. De kettingpons wordt voor de eerste keer gebruikt om de ketting van de fiets te verwijderen en Stefanie's rekker wordt zorgvuldig tussen de cassette geplukt. Deze rekkers laten we voor onze aankomende wereldreis thuis, we spelen op safe en zullen de straps van Fixplus gebruiken. Na een bewogen, maar leuke dag zetten we in de late namiddag ons tentje op. We vinden een fijn plekje naast de zee en vallen met het geluide van de ruisende golven op de achtergrond in slaap.
Onverwacht staat er de volgende dag een Deltagebied op ons te wachten, in de buurt van Vinaròs. Het is een grijze dag waar de zonnige kustroute opeens plaats maakt voor ondergelopen weilanden en agrarisch gebied. We zien ontzettend veel watervogels en het is een welgekomen en onverwachte afwisseling. Dit is het eerste stuk tijdens onze reis waarbij we ook continu veel straathonden tegenkomen. De meesten onder hen kijken zelfs niet eens op of beperken zich tot wat gegrom en luid geblaf. Mooie liedjes duren helaas niet lang en elke wereldfietser krijgt er ooit mee te maken, een "aanval" van een straathond.
Tot onze grote verbazing verschrikken we ons rot wanneer 4 kleine Herdershond puppies op ons af komen gevlogen en naar onze enkels graaien. Een bizarre situatie waarbij we besluiten om toch even wat sneller te fietsen en met onze drinkflessen water op hen te spuiten, na een half minuutje laten ze er ons vandoor gaan. We kijken elkaar aan en we komen niet bij van het lachen. "Wat een mietjes zijn wij seg!", zegt Stefanie. Een al bij al hilarisch moment dat we niet snel gaan vergeten. Tip: Als een hond je aanvalt op de fiets, kan je best stoppen met trappen. Het is een tegenstrijdige reactie want de meesten onder ons willen vluchten. Het is echter het draaiende wiel en de trappende beweging waar honden niet tegen kunnen.
Serra D'Irta
Het hoogtepunt tijdens onze fietsreis door Spanje is ongetwijfeld Serra D'Irta, een ruig natuurpark dat zich onder Peñiscola bevindt. We doorkruisen het natuurpark over de vele zand- en grindwegen, we weten niet waar kijken. Links bevindt zich de zee, rechts de bergen. Het lijkt ons geweldig om hier wild te kamperen maar overal staat aangegeven dat het verboden is met boetes tot €2.000 als gevolg. Onderweg worden we zelfs even aangesproken door een park ranger die toch even onze bedoelingen komt controleren en ons duidelijk maakt dat het niet de bedoeling is om in dit gebied te kamperen, jammer! In dit soort situaties kan je best de regels respecteren, zeker als er voldoende campings of hotels in de buurt zijn.
Na dit natuurpark voel je al snel de beschaafde wereld terug op je afkomen en verdwijnt het ruige gedeelte trap na trap. Voor ons net op tijd, want één van onze Ortlieb tassen heeft een nieuw schroefje nodig dat loskwam tijdens het steenachtige parcours doorheen Serra d'Irta. Een fietsenzaak in Torre la Sal helpt ons uit de nood terwijl wij een koffietje drinken.
De beschaving mag dan terug zijn, de harde ondergrond wordt steeds vaker een hekelpunt. In deze omgeving is geen spotje gras te vinden en dat maakt het opzetten van onze tent een pak moeilijker. We hebben een prachtige Hilleberg tent mee op reis, maar tijdens deze momenten vervloeken we onszelf toch dat we niet voor een stand-alone tent hebben gekozen (lees er alles over op onze website). Als het geen extreem weer is vinden we echter steeds een oplossing en maken we onze tent gewoonweg vast aan onze fietsen of zijn we creatief met zware stenen. We blijven genieten van het heerlijke weer en voor we 's avonds de tent inkruipen verfrissen we onszelf in de (koude!) zee. Deze simpele momenten kleuren onze trip en doen ons beseffen dat we iets unieks doen en elke dag moeten proberen genieten van deze bijzondere plekken.
Een leuke tip op deze route is om de Via Verde van Oropesa tot Benicassim te volgen. Een toeristisch stukje, maar met reden. Je volgt een groene, rustige fietsweg die loopt langs oude spoorlijnen. Tijdens een warme dag biedt deze voldoende beschutting en een veilige, makkelijke manier om van de ruwe kuststreek te genieten. Dit kan leuk zijn voor degenen die Serra d'Irta iets te extreem zouden vinden.
De laatste dagen op de fiets
Na zes opeenvolgende fietsdagen komen we aan in Valencia, al snel een stad naar ons hart. Vanwege covid is het er erg rustig en zijn de hotelprijzen ontzettend goedkoop. We hebben zin in wat rust en stadsleven, dus we trakteren onszelf voor drie dagen op een warm bedje. Leuke, zonnige dagen op het einde van oktober!
Vanuit de stad fietsen we vervolgens landinwaarts in de richting van Murcia. Op slechts twee uurtjes fietsen van Valencia ruilen we de palmbomen en het strand in voor appelsienenbomen en droge, woestijnachtige landschappen. Daar zijn opeens ook die "langere" klims die op ons staan te wachten. Het is magnifiek om te zien hoe snel de landschappen veranderen. Wanneer we zwoegend doorheen bijna 30 graden fietsen, vertelt een fietser ons dat het mogelijk is dat we hier binnen één à twee maanden sneeuw kunnen zien.
Jammer genoeg gebeurt dan toch wat we al even voelden aankomen, de grenzen tussen de verschillende provincies in Spanje gaan op slot vanwege covid. Hier in Spanje reageren ze heel impulsief op de regels die binnen 24u al van kracht gaan, wat het voor ons onmogelijk maakt om nog een 180-tal kilometer op één dag af te leggen doorheen deze heuvels. Even denken we er toch voor te gaan, maar we beslissen om ons er even niets meer van aan te trekken. Wanneer we de laatste avond een plekje zoeken voor onze tent stoten we op Francis, een schapenherder. Hij is druk bezig om samen met zijn herdershond alle schapen bij elkaar te drijven. Opeens staan we temidden van een hele kudde, Francis doet al snel teken dat we geen schrik moeten hebben dat de schapen ons of onze fietsen omver zouden lopen.
Wanneer we vragen om ons tentje op zijn weide te zetten, stuurt hij ons door naar een huis iets verderop. Daar zou een Engels gezin wonen die wel vaker mensen ontvangen, zo gezegd, zo gedaan. Niet veel later mogen we onze tent plaatsen op wat zonder twijfel een van de meest unieke slaapplaatsen tijdens de reis is. We staan "vlak" naast hun huis maar genieten van een geweldig uitzicht wanneer de vrouw ons water brengt om ons potje te koken. Net na de prachtige zonsondergang kruipen we onze tent in.
De volgende ochtend, 01 november, staat er voor het eerst vorst op onze tent. Het voelt echt ijskoud aan na een warme fietsdag zoals gisteren en voor de eerste keer halen we onze winterhandschoenen uit onze fietstassen. Wanneer we volop aan het inpakken zijn, komt de vrouw ons wat thee, koffie en toastjes brengen. Wat lief en een perfect einde van deze trip in Spanje. Niels zijn mama staat ons met open armen op te wachten wanneer we aankomen in Fortuna. Wat zijn we blij om haar en Marco te zien en even weer te genieten van een huiselijke omgeving. Ontzettend trots en met 2.700km in de benen worden we dezelfde avond heel erg in de watten gelegd en genieten we van lekkere frietjes in de Spaanse zon!
We beseffen het niet, maar dit blijkt destijds het einde van onze wereldreis te zijn. Misschien maar goed dat we het niet helemaal beseffen, anders waren we nooit zo vrolijk richting Murcia gefietst. Een paar weken later verdwijnen onze dromen en hoop vanwege de ellenlange, wereldwijde covid maatregelen (lees zeker ook onze blog over de totale ervaring van onze fietsreis van België tot Spanje). We keren in februari 2021 terug naar België, maar hebben ondertussen de kracht gevonden om onze grote droom opnieuw te starten in maart 2022!
#roadstomovement #spain #visitspain #parquenatural #serradirta #viaverde #komoot #komootadventures #eurovelo #explorespain #worldbybike34 #worldbycycling #biketravelofficial #biketherapy #cyclingphotos #webiketheworld #bikewander #cicloviajantes #bicycleworldstyle #biketouring #roadstotravel #roamtheplanet #spendlifetravelling #adventurecyclingcollective
