De glimlach van de Sierra de la Gigante
Overduidelijk één van onze hoogtepunten tijdens het fietsen van de Baja Divide, de laatste 280 km van Ciudad Constitución naar La Paz. Een fysieke uitdaging om ú tegen te zeggen. Voor ons was het afzien tot en met, maar zeker ook het deel van de Baja Divide met de meeste beloningen. We vinden die beloningen terug in de prachtige uitzichten, het lekkere eten... maar toch vooral in de mooie glimlach van de locals. Lees alles over ons avontuur in deze blog.
Het laatste stukje fietsen op de Baja Divide
28 januari 2023 - De wekker gaat om 6u45, Niels wekt Stefanie en na een deugddoende yogasesssie pakken we de fietstassen opnieuw in. We verbleven drie nachten in Ciuadad Constitutión, een grotere Highway-stad in Baja California Sur. De lichamen hadden wat voorbereidende rust nodig vooraleer we aan de laatste etappe beginnen, van de Baja Divide, sectie 16 richting La Paz. Via de Highway zou dit twee à drie dagen duren, maar de bergen roepen ons en we kiezen ervoor om de Divide te volgen. Een pittige 280 km die we hopen te overbruggen in vijf dagen. Poco à poco wordt onze nieuwe levensleuze en de snelste route is niet altijd de beste. De grootste uitdagingen zorgen voor de meest boeiende verhalen en ook dit stuk van de route stelt niet teleur!
Na een uitgebreid ontbijt, granola met amandelmelk en vers fruit zonder blutsen, nemen we afscheid van Jakob & Annette. Het was verrijkend om enkele fietsdagen door te brengen met dit Deens Koppel en interessant om te zien hoe ieder koppel eigen routines ontwikkelt onderweg. Zij blijven wat langer in Ciudad Constitución, maar aangezien het enorm sterke fietsers zijn twijfelen we er geen seconde aan dat onze wegen opnieuw zullen kruisen.
De deur van onze hotelkamer valt piepend in het slot, de aanzet naar de eerste stop wordt gemaakt. Slechts 200 meter verder vullen we onze waterflessen aan een Agua Purificado Center. De volgende halte is de supermarket, onze fietstassen worden weer gevuld met tortilla’s, bonen, avocado’s en bananen. We hopen dat de bananen de hobbelige rit die ons te wachten staat zullen overleven! Wanneer Niels ook buiten komt met drie pakken koeken, vraagt Stefanie haar luidop af als dit niet wat overdreven is? “Beter te veel dan te weinig!”, antwoordt Niels, “We hebben geen flauw idee welke bevoorrading we de komende dagen zullen passeren.” Op de kaart zien we verschillende Rancho’s op de route staan, maar het is steeds de vraag over welke voorraad eten ze beschikken, zeker als vegetariër is het niet altijd even makkelijk hier.
De officiële Baja Divide route leid je doorheen een mega vuilnisbelt, bewust onderdeel gemaakt van de route om te zien hoe de afvalverwerking in Mexico in zijn werk gaat. Een weg vol glas, nagels, stinkende karkassen en doordringende geur. Ondertussen hebben wij het gevoel dat het duidelijk is dat milieuvriendelijk omgaan met afval en grondstoffen niet de grootste prioriteit heeft in dit land. We fietsten reeds doorheen kleine vuilnisbeltjes, zien dagelijks hopen afval langs de kant van de weg slingeren en telden helaas al meer dan 30 dode honden als roadkill (Check onze blog 'Te hoge verwachtingen in Mexico'). De beslissing om dit stukje over te slaan is logisch voor ons en leidt ons via de Highway naar een washboard weg, na 37 km bevinden we ons terug op de route.
Dit kunnen we voor altijd doen
Rond lunchtijd bereiken we de Misión van San Luis Gonzaga. Terwijl we de fietsen bezweet tegen de kerk sleuren, staat er aan de andere kant van dit verlaten dorpje een oud vrouwtje vol ongeduld en een grote glimlach naar ons te wuiven. Niels gaat alvast hallo zeggen en ze wilt eten voor ons klaarmaken, maar dit aanbod slaan we af met onze zware fietstassen vol eten. Ze nodigt ons dan maar uit om uit de zon te schuilen onder haar palapa en maakt voor Niels een lekkere koffie. Niet veel later komt haar zoon te paard aangedraven en met een simpel knikje zet hij zich erbij. Wanneer we vragen hoeveel de koffie kost antwoordt ze met haar tanden bloot: “Que tu quieres…”, oftewel, wat je maar wilt!
Verrast halen we aan het einde van de dag 75 km en best trots op deze prestatie stoppen we op tijd om een kampeer plekje te zoeken. Tussen de cactussen zetten we onze tent op, wassen we onszelf in de mate van het mogelijke maken we een vuurtje en genieten we van de zoveelste prachtige zonsondergang. Het is één van die dagen waarop we denken dat we dit voor altijd kunnen doen. De enige tegenslag van de dag blijkt een enthousiaste ezel te zijn die rond middernacht voor een uurtje bij onze tent komt rondhangen. Waar je ook bent, het is nooit stil in Mexico!
Kleine Tienda's op de Baja Divide
De volgende ochtend begint met een iets minder gemoed vanwege het zachte getik van regen op de tent. “Als het echt weer gaat regenen vandaag stop ik met fietsen!”, grommelt Niels. Stefanie sust hem en gelukkig is het minder erg dan het lijkt, want terwijl we onze slaapspullen opruimen en lekker ontbijten in de tent, klaart de hemel weer helemaal op. De weg blijft gelukkig droog, best belangrijk wetende dat er ons heel wat hoogtemeters staan te wachten. Het doel vandaag? Een eerste grote top bereiken na een zware klim aan het eind van de dag.
Op een typisch Mexicaanse manier krijgt onze dag opnieuw vorm. Ons pad krijgt kleur door de vele boeren die ons te paard en in hun oude auto’s passeren, ze slaan maar al te graag een praatje met ons. Hoe zij deze verschrikkelijk slecht onderhouden wegen overwinnen met deze oude gammelende bakken blijft ons een raadsel. Naar de keuring gaan ze hier alleszins niet denken we. De kwaliteit van de “weg” is een wereld van verschil met gisteren en we sleuren onze fietsen over losse stenen, diep zand en overwinnen de zoveelste korte steile klim. Ondertussen wordt het steeds warmer wanneer een boer ons aanmoedigt vanuit zijn auto. “Tranquilo!”, zegt de man vanachter zijn stuur, rustig blijven en uiteindelijk kom je er wel. Het lijkt wel alsof alle Mexicanen ons motto van deze reis beter onder de knie hebben dan wij zelf.
Wanneer we in de namiddag aankomen in Las Animas gaan we op zoek naar een tienda om onze waterflessen bij te vullen. Desondanks dat het dorpje maar drie straten groot is met tien huizen, vinden we de tienda niet. Uiteindelijk ziet een vrouw ons wat verloren lopen en ze stuurt ons in de juiste richting. We komen aan bij een gewoon huis en de man loodst ons naar achter, waar zijn vrouw enthousiast het raam opentrekt en een klein winkeltje tevoorschijn tovert. Droge voeding, chips en koekjes, uiteraard Frijoles en zelfs koude frisdranken geven de setting kleur. De prijzen vallen reuze mee desondanks de enorme afstand die de producten moeten overbruggen. Ook betalen we hier met heel veel plezier dat tikkeltje meer om de vriendelijke locals te steunen, want het is dankzij hen dat het rijden van deze zware Baja Divide toch net een beetje draagbaarder wordt.
In ons beste Spaans leggen we de familie Amador uit dat signalisatie naar hun winkel op de weg een groot voordeel kan zijn. Luttele seconden later krijgt Niels een stift en groot kartonnen bord in zijn handen geduwd en begint hij aan het maken van het “kunstwerk”. Eentje voor elke fietsrichting en geloof het of niet (spoiler!), twee dagen later krijgen we al een foto van andere fietsers die blij zijn met het bordje langs de weg.
Het is al 16u en we beseffen dat we de top van de grote klim niet meer zullen halen voor het donker wordt, dus we besluiten ons tentje neer te zetten onder de palapa naast de kerk.
Het doel van de dag wordt niet gehaald, het zou ons eerlijk gezegd niet minder kunnen schelen op dit moment. We bevinden ons hier even helemaal alleen en onze avondroutine gaat weer van start. Wanneer Stefanie haar blote billen staat te wassen begint ze na te denken over de economische impact van de Baja Divide fietsroute voor deze lieve, lokale mensen. Zeven jaar geleden was een koppel fietsers gek genoeg om hier deze geweldige route te ontwikkelen en tussen November en April wint deze route jaarlijks aan populariteit. Een opportuniteit voor deze mensen, maar tegelijkertijd een dunne grens denken we. Misschien is deze plek binnen enkele jaren zo popular dat hier in je blote billen staan geen vanzelfsprekendheid meer zal zijn. Super voldaan vallen we in slaap met het geluid van mekkerende geitjes op de achtergrond.
Meer hiken dan fietsen
De zonsopgang wekt ons rond 06u30 om niet veel later aan de fietsdag, of zullen we zeggen hike dag, te beginnen. Een klim van 3km met meer dan 220 hoogtemeters doet ons snel afstappen en het duurt bijna een uur vooraleer we de fietsen naar de top duwen. Stefanie voelt haar sterk en geniet van de fysieke uitdaging, terwijl Niels zichzelf in de achtergrond stap per stap voelt wegzakken. Voor het eerst sinds lang speelt zijn hernia hem parten en met een bang hartje maakt hij de klim af. “Ga niet over jullie limieten!”, stuurde Niels zijn mama een tijdje geleden nog. We vragen ons af waar deze limieten liggen en hoe vaak we deze al verschoven hebben tijdens de reis? Pijn is tijdelijk denken we ondertussen, een prestatie een herinnering om trots op te zijn. Ook Stefanie kan dit plaatsen, want sinds Californië heeft ze bijna geen enkele pijnvrije fietsdag gehad. Als het haar handen of knieën zijn, de kwaaltjes tonen zich bij een dergelijk zware route iets sneller aan de oppervlakte. Gelukkig kennen we onze lichamen steeds beter en nemen we deze kwaaltjes er met plezier bij, maar al te goed wetende dat we dit soort steile klimmetjes in de toekomst proberen te vermijden.
Ook het vervolg van de dag breien we stap per stap aan elkaar met een gemiddelde van slechts 6 à 7 km/u. Veel duwen en zweten gaan gepaard met de meest magnifieke uitzichten, afdalen is met momenten moeilijker dan klimmen. Het is technisch fietsen over en tussen de grootste stenen en rotsen die we tot dusver tegenkwamen op de route. We zien onze eerste tarantula en we zijn super enthousiast om onze slaapplek na 40 km te bereiken. De zee van Cortez lacht ons toe, net als een koude cola en fris pintje bier. De Sierra Gigantes is onvergeeflijk, maar we vinden het beiden het mooiste stuk van Baja California tot dusver. Ons tussendoel is bereikt door op drie dagen tijd aan te komen in San Evaristo, een lokaal vissersdorpje met 1 restaurantje, 1 winkeltje en 1 slaapplek. Deze keer twijfelen we zelfs niet, onze tent blijft in de tas zitten en we leggen ons uitgeput neer in een comfortabel bedje in een van de cabañas bij Lupe.
Pauze bij Lupe en Maggie
Ongeveer acht jaar geleden startte Lupe samen met zijn vrouw Maggie een restaurantje in het vissersdorpje waar we ons bevinden, San Evaristo. De kalmte straalt van de man af, hij staat altijd paraat voor een praatje en op elke vraag die we hem stellen antwoordt hij voluit “Por qué no?”, oftewel “Waarom niet?”. Terwijl hij alle mensen verwelkomt, tafels opruimt en koffie zet, bevinden zijn vrouw en kinderen zich in de prachtige open keuken. Hier bereiden ze de meest verse gerechten voor toeristen die aankomen met de fiets of de zeilboot. Elke dag tijdens de lunch en het avondeten komen hier namelijk veel zeilers in de baai aan, zoekend naar een lekkere maaltijd na enkele dagen op de open zee. Iedereen die hier een stop maakt draagt een interessant verhaal met zich mee. Zo ontmoeten we een Canadees koppel dat al 36 jaar de wereld rondzeilt, maar ook een Amerikaan die ons trots zijn t-shirt van de Ronde van Vlaanderen toont. De wereld is klein en het voelt voor ons alsof alle puzzelstukjes hier even in elkaar vallen. Na drie harde dagen op de fiets is het tijd voor drie nachtjes op deze unieke plek.
Zelfs op deze afgelegen plek komen we andere fietsers tegen. Evan, een 25-jarige Amerikaan uit San Diego, is voor de tweede maal de Baja Divide aan het fietsen, deze keer van Zuid naar Noord. Hij is journalist en fotograaf voor Bikepacking.com, oftewel de bakermat voor het vinden van inspiratie voor off-road fietsroutes. We spenderen een hele dag met elkaar en wisselen interessante verhalen uit, wie weet verschijnen we wel in zijn volgende stuk over de mensen die hij ontmoet op de Baja Divide. Ook Alex, een fietser die snel even stopt voor een ontbijtje bij Lupe en Maggie, besluit om de rest van de dag met ons door te brengen.
In de vroege ochtend trekken de vissers er hier op uit. Ongeveer vier dagen per week start hun dag rond 5u à 6u in de ochtend en keren ze ‘s avonds rond 18u weer terug. Elke dag vangen ze verse vis en Lupe gaat op het eind van de dag steeds eentje kiezen om de volgende dag te gebruiken in de gerechten van het restaurant. Zelf eten we voornamelijk plantaardig, al maken we tijdens deze reis zeker uitzonderingen, en hebben we best problemen met de overconsumptie van dierlijke producten en dierenmishandeling. In een kleine gemeenschap zoals deze, waar weinig andere middelen ter beschikking zijn, is het volgens ons zeker en vast duurzaam om op dergelijke manier te leven. Verser dan dit wordt het niet en ook de vissers bevestigen dat ze duurzaam te werk gaan en nooit té veel vissen, zo hebben ze geen last van tekorten.
Terwijl Stefanie in de ochtend geniet van een deugddoende yogasessie op het strand, gaat Niels een kijkje nemen bij Lupe. Elke dag filleert Lupe de vers gevangen vis zelf en hij toont maar al te graag hoe dit in zijn werk gaat. Er komt veel bloed bij kijken, maar elk stukje van de vis wordt gebruikt en ook de vogels op de achtergrond genieten nu en dan mee van een vers stukje. De vis die hier voor onze neus wordt bereid is degene die we later die dag zullen eten. Hij wordt verwerkt in de fish taco’s, sashimi en ceviche. Trots serveert Lupe de sashimi op tafel en samen met Evan genieten we van een heerlijke, verse lunch.
Vriendschap onderweg
Onze tijd in dit lokale vissersdorpje brengt ons tot rust. We genieten van langer in bed te blijven liggen, verse pannenkoeken in de ochtend en de rust van de aanwezige zee op de achtergrond. We maken tijd voor andere zaken dan fietsen. We schrijven, lezen en koppelen ons drie dagen los van wifi en verbinding met de buitenwereld. De stilte doet ons deugd en onze batterijen worden weer helemaal opgeladen om het laatste stukje van de route tot La Paz te vervolledigen. Opeens lijkt het heel surreëel dat we binnen enkele dagen doorheen Baja California gefietst zijn. Zonder twijfel was dit fysiek de zwaarste etappe van onze wereldreis met de fiets en ook mentaal was het niet altijd even makkelijk, maar wel overheerst het gevoel dat we enorm veel in de plaats kregen voor het overwinnen van deze uitdaging.
Wanneer we genieten van een gezond vieruurtje zien we in de verte twee fietsers de berg afdalen. "Daar zijn ze weer!", roepen we tegen elkaar. Jakob en Annette bereiken San Evaristo twee dagen na ons en het doet deugd om hen weer te zien. Op relatief korte tijd hebben we hen beter leren kennen, het delen van intense momenten en avonturen met andere fietsers zorgt snel voor een gevoel van hechte vriendschap. Het is dan ook zalig om de laatste avond in San Evaristo met hen door te brengen en na te kaarten over de Baja Divide. Iedereen ervaart deze extreme route op een eigen manier, maar op het einde van de rit slaat iedereen zichzelf er doorheen.
