Alleen op de wereld - Fietsen in de Great Divide Basin
Na een onvergetelijke tijd in Yellowstone en Grand Teton National Park hebben we zin in een uitdaging. Daarom besluiten we in Pinedale om terug in te pikken op de Great Divide. De komende 300km zullen ons door een woestijnachtig gebied loodsen met amper water en faciliteiten. Wanneer we in Pinedale de weersvoorspellingen checken zien deze er allemaal goed uit, we zien de uitdaging doorheen 'The Great Basin' helemaal zitten. Helaas slaat het weer op dag twee al helemaal om en verandert enthousiasme in een mentale uitputtingsslag. We voelen ons alleen op de wereld in dit prachtige, desolate landschap. Wat we hier uit leren lees je verder in deze blog.
Ploeteren in het zand
Dag 1 in The Great Basin - We fietsen al 50km nog voor we aan de lunch beginnen en zijn verrast dat we de eerste 40km nog verhard fietsen. Het tempo ligt hoog en we kijken uit naar de eerste gravelwegen. Na de lunch gaat het een stukje minder snel en dit geeft het profiel weer voor de komende dagen. Wanneer we een top bereiken van een klim zien we alweer de volgende, het is alsof er geen einde aan komt aan deze "fake summits". De fietsdag na wat rustdagen is steeds de moeilijkste denken we, dus we schenken er niet te veel aandacht aan dat we ons na de lunch niet echt fit voelen. Op het einde van de dag tikken we af op 82km en rond 18u zetten we ons tent op naast de weg op een zeer mooi plekje. We stampen de overvloedige en opgedroogde koeienkak aan de kant en eten onze wraps met bonen terwijl de zon ondergaat. We gaan met een goed gevoel slapen, de volgende ochtend worden we wakker met een stralende zon op de tent.
Dag 2 in The Great Basin - Het landschap waar we ons bevinden is uniek, een bruine woestijnachtige omgeving met verdorde struikjes langs de kant van de weg. Het contrast is groot met 1 week geleden toen ons we nog tussen de bergen bevonden en ons 's avonds konden wassen in een rivier of meertje. Deze keer brengen we vochtige doekjes mee om het zand van onze benen te vegen en toch ietwat proper in de tent te kunnen kruipen. We zijn zuinig met onze water voorraad, want in deze basin regent het amper.
Atlantic City - Het Western dorp
We zijn dan ook best verrast wanneer op dag 2 de zon verdwijnt achter een grote hoop stapelwolken. Er komt een felle wind opzetten die ons een pak trager vooruit doet gaan dan de eerste dag.
Wanneer we in de late namiddag arriveren in Atlantic City (niet de gokstad in New Yersey maar een western dorp in Wyoming) lijkt het alsof de tijd hier is blijven stil staan. We bevinden ons precies in het decor van één of andere western film en stoppen bij de saloon. Daar ontmoeten we Bob die aan de bar zit, holster met geweer duidelijk zichtbaar, maar vriendelijk en geïnteresseerd in wat we doen. We mogen van hem onze tent naast de kerk zetten voor de nacht. Maar helaas is er te veel wind en er is geen gras, dus we krijgen onze tent daar jammer genoeg niet geplaatst.
We fietsen nog eens een rondje door het dorp wanneer Stefanie roept: "Kijk! een bordje waar staat dat hikers en fietsers welkom zijn!" We staan aan het hek van een huis, de grote Trump vlag overduidelijk wapperend in de wind wanneer er een vrouw op ons afstapt. We zeggen dat we het bordje zagen en dat we nog op zoek zijn naar een plek voor de nacht. Ondertussen is de lucht donker gekleurd en vallen de eerste regendruppels op ons neer. De vrouw waarschuwt ons voor de aankomende storm en zegt dat ze cabins heeft voor fietsers. Ons geluk kan bijna niet op, wanneer ze snel toevoegt dat de kostprijs USD65 per persoon is. Wanneer we vragen als we ons tentje voor een prijsje onder haar afdak mogen plaatsen bedankt ze vriendelijk en waarschuwt ze nog eens voor de storm, ze draait haar om en gaat zelf schuilen. Helaas een ander soort welkom voor fietsers dan ze doet uitschijnen op haar bordje en zeker anders dan de gastvrijheid die we al eerder mochten ervaren.
Gelukkig wijst een andere man ons een plekje aan waar we onze tent kunnen zetten. We zitten net op tijd in de tent wanneer het eerste onweer voorbij raast. Er doemen verschillende vraagtekens op in ons hoofd over de komende 48u. Het zwaarste gedeelte van de Basin komt er aan en het weer ziet er opeens veel dreigender uit. Eerlijk gezegd kijken we er niet meer naar uit maar we zitten nu op een plek en kunnen niet anders dan doorgaan. We zullen door de Great Basin fietsen en we zien wel hoe het gaat. Poco à poco.
Gevangen in niemandsland
Dag 3 in The Great Basin - De volgende dag fietsen we na een pittige klim uit Atlantic City het hart van de basin in, een regenboog verwelkomt ons in niemandsland. Alleen de koeien, pronghorns en wilde paarden zijn nieuwsgierig naar de zeldzame passant die hen voorbij komt gefietst. De onweerswolken zitten ons op de hielen en wanneer we Diagnus Well bereiken (de laatste plaats waar we ons water kunnen bijvullen) voelen we de eerste regendruppels op ons vallen.
Het duurt niet lang vooraleer we de eerste bliksemschichten zien. We tellen de seconden tussen de bliksem en de donder. De eerste keren tellen we tot 20 en zien we in de verte de bliksem inslaan. Een tafereel dat we liever niet zien. Wanneer we de top bereiken zijn er geen seconden meer te tellen en vliegen de schichten ons om de oren. We zijn bang en er is geen plek om te schuilen en we maken ons klein op de grond. Een felle hagelbui valt over ons heen wanneer we beseffen dat we hier niet willen zijn, we voelen ons plots heel kwetsbaar en alleen.
De regenbui verandert het wegdek in één grote modderpoel en al ploegend werken we ons een weg door het zand. De wind komt langs voren en de weg lijkt ellenlang te duren. De moed zakt ons steeds meer in de schoenen en we leggen nog geen 5km af op 1 uur tijd. En dan zijn er die stemmetjes in ons hoofd. Het is zwaar en vooral gevaarlijk met het onweer, "Wat zijn we hier in hemelsnaam toch aan het doen?" Wanneer we aan een houten schuurtje aankomen besluiten we daar onze tent op te zetten. Dankzij de houten constructie zitten we toch een beetje beschut voor de wind. Ideaal om te koken en het water te filteren. We zijn net op tijd klaar met eten wanneer de regen weer met bakken uit de lucht valt. Het wordt een slapeloze nacht wanneer er een storm over onze tent raast en vooral Niels heeft het helemaal gehad. Met een klein hartje vreest hij heel de nacht wat er ons de volgende dag te wachten staat na deze overvloedige regen.
Wanneer een subway broodje plots gaat smaken
Dag 4 in The Great Basin - De laatste dag in de Basin, nog 70km voor we terug in de beschaving zullen zijn. Het is een natte dag met fietsen die onder de modder (lees: plakkerige klei) hangen. We maken ons zorgen of de fietsen het zullen volhouden tot het einde. Alles kraakt, het vele water dat we meesleuren gebruiken we om de ketting proper te houden. Elke trap die we maken voelt als een kleine overwinning, maar wanneer de zoveelste koude regenbui over ons vliegt en we erna de fietsen moeten duwen worden we weer moedeloos. De tijd lijkt stil te staan, het is te koud om deftig te lunchen en wat kijken we uit naar een beetje beschaving. We vertrekken om 8u in de ochtend en het is snel 15u voor we in Wamsutter aankomen, dat ons trakteert op een stralende zon wanneer we er binnen fietsen. Harde weg onder onze banden voelde nog nooit zo zalig!
De groene en gele letters van het Subway bord zien we verschijnen aan de horizon, een broodje met groenten zou nu wel smaken. We gooien even ons budget overboord en bestellen twee Large broodjes met grote frisdrank en laten ons helemaal gaan, het is sneller binnen dan we erg hebben. Dan ontmoeten we Tim, hij lijkt de zoveelste man die simpelweg interesse toont in ons verhaal. We geraken aan de praat, vertellen over onze avonturen, hij over zijn werkleven en gezin. Een interessant gesprek en even later komt hij op ons af met dollar briefjes in zijn hand. Hij schenkt ons zomaar 40 dollar. Hij blijkt vroeger zelf kort een fietser te zijn geweest, iets dat is vervaagd sinds hij 4 kinderen heeft. "But I still know the struggle and how hard it can be, so you deserve this!". Zulke geschenken voelen nog steeds alsof we het niet verdienen. We herinneren onszelf klagen doorheen de Basin en vragen ons af als niemand anders dit meer nodig heeft. We leren om geschenken te aanvaarden en bedanken Tim voor zijn gulheid!
Doorheen de Great Basin fietsen is voor ons een Once in a Lifetime ervaring. We moesten serieus doorbijten, hebben zowel fysiek en mentaal pijn geleden maar geloven ook dat dit ons sterker maakt. Elke ervaring doet ons over onszelf bijleren, maar hier voelde het toch anders. We waren kwetsbaarder dan ooit tevoren, we misten het om mensen rond ons te hebben en een veilige schuilplek wanneer nodig. De weg en de route zullen een herinnering voor het leven blijven en zorgen voor mooie verhalen, maar we moeten eerlijk tegen onszelf blijven. We houden van uitdagingen, maar dit was omwille van het weer toch een beetje te veel van het goede. De afgelopen maand fietsten we stukken van de GDMBR en fietsten we meer afgelegen dan we gewend zijn. De Great Basin heeft ons doen beseffen dat we de komende tijd even pauze nodig hebben en de fietsreis zo geweldig vinden om mensen te leren kennen. Het zijn voor ons nog steeds de ontmoetingen die de reis maken, niet de plaatsen waar we fietsen.
Zijn we te afhankelijk geworden van anderen?
Een paar dagen een heerlijk bed, een douche en gezond eten zijn genoeg om de batterijen op te laden. We maken de fout door te denken dat we afhankelijk zijn van anderen. Al sinds de start fietsen we doorheen landen waar we amper betaalbare opties vinden voor accommodaties. Soms gaan we er toch op in, maar de prijzen in Canada en de US zijn voor ons simpelweg te hoog om helemaal te kunnen genieten hiervan, we blijven dus best koppig hierin.
We geloven er steeds in dat er wel een trail angel op ons pad zal verschijnen, wat ook steeds gebeurt. Geweldige mensen die hun leven voor ons openstellen, maar we mogen niet verwachten dat dit gebeurt op de momenten dat wij het net nodig hebben, het is de onvoorspelbaarheid die het net zo mooi maakt. Maken we het onszelf soms te moeilijk? Wat wanneer we echt alleen zijn op de wereld en er geen verdere hulp voor handen is? Het is een leer en groei proces waar we even door moeten.
